بررسی نقش گودال باغچه با اصول معماری پایدار در پیوند با زمین ( نمونه موردی : گودال باغچه خانه اولیاء یزد )

معماری و شهرسازی بومی ایران از گذشته های دور نقش مهمی در هماهنگی ساختمان با زمین و پایداری داشته اند و پاسخگوی نیازهای انسان در هر اقلیم به خصوص گرم و خشک بوده است این شگفت حاصل افکارهای آدمیان و نوع شناختشان از بستر و محیط است که رنگ و بوی معماری و زمین را سوق می بخشد. انسان هر دوره متناسب با نوع شناخت از خودش، افکارش، طبیعت برون و درونش، شناخت و معرفتی که از خویش دارد به زیبایی های زمین پی می برد و متناسب با آن نقش هایی از ساختمان ها را بر نقاشی های طبیعت لکه گذاری می کند. توجه به حواس درون، به حس مکان بیرون و به زیبا کردن شرایط زمین امداد می رساند. معماری سنتی ایران به دنبال ایجاد نظمی بر اساس بهره وری از مواهب طبیعی و هماهنگ با نظم حاکم بر طبیعت در راستای برآورده نمودن نیازهای روحی، ذهنی و جسمی انسان بوده است. گودال باغچه از جمله تدابیر معماران در جهت افزایش میزان آسایش انسان در اقلیم گرم و خشک بوده و تعامل و پویایی را در محیط زیست انسان بر قرار می کرده است. پژوهش حاضر به مطالعه نقش گودال باغچه و همچنین عوامل تاثیرگزار بر پایداری این بنا اشاره دارد. روش تحقیق، توصیفی- تاریخی با مطالعه کتابخانه ای است. نتایج حاصله حاکی از آن است که این عنصر شاخص به عنوان نمونه ای نفیس از معماری بومی پایدار تمهیدی برای استفاده از انرژی های زمین در جهت هماهنگی با اقلیم مربوطه است که به گونه ای شگفت انگیز با اصول پایداری هم گام شده است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری پایدار ، زمین ، یزد ، گودال باغچه