ماهیت معماری پایدار اجتماعی در سه نظام سوسیالیستی ، لیبرال و دینی

روابط اجتماعی و پایداری اجتماعی وابستگی زیادی به مبانی و بسترهای فرهنگی _ ایدئولوژیک دارد . و این موضوع در طرح مسئله معماری پایدار مغفول است ( و کسی بدان توجه نمی کند). مهمترین نظام های اجتماعی امروزه بر مبنا نظام های کمونیستی ، لیبرال و دینی هستند. و در این تحقیق سعی بر این بوده که این سه نظام بررسی شوند و به تفاوت های موجود در الگوهای معماری پایدار آنها پی برد. روش تحقیق در این مقاله به صورت توصیفی - تحلیلی و تطبیقی بوده و نمونه هایی از این فرهنگ ها در آن مطالعه شده است. هدف از این تحقیق تعیین الگوی سیاست گذار برای طراحی پایدار ( رویکرد ایرانی اسلامی و مقایسه با روش های جهانی) است. و براساس این الگوهای سیاست گذارانه راهبردهای متفاوت و مشترک این نظام ها را شناخته و بهترین و کار آمد ترین آنها را به کار برد . نظام های سوسیالیستی سعی دارند با تکیه بر اصولی از جمله جامعه گرایی و تکیه بر برتری جامعه و سود همگانی ، برابری و عدالت اجتماعی ، برابری در اقتصاد ، روابط غیر کالایی و غیر فردی و... به پایداری برسند و در مقابل نظام های لیبرال با به کارگیری اصول و اهدافی کاملا متفاوت از جمله : برتری فرد بر اجتماع ، فرد محوری ، تقدم سود فردی بر سود اجتماع ، آزادی بی قید و شرط فردیت ، عدم دخالت دولت در امور مردم ، عدم وجود هرگونه طرح مبنی بر جامعه ، مذهب ، آرمان گرایی و ... در تلاشند که به جامعه ای پایدار دست یابند. به نظر می رسد چه در نظام های سوسیالیستی و چه لیبرال پایداری اجتماعی بسته به اینکه تا چه میزان به شاخصه های آن در سیاست دولت ها توجه شده است ؛ حاصل شده است . زیرا در برخی نظام های سوسیالیستی و لیبرال دستیابی به این مهم کاملا موفقیت آمیز بوده ، در حالی که در برخی دیگر به پایداری که در ایدئولوژی اولیه خود مد نظر داشتند دست نیافتند و همچنین سعی بر ایجاد پایداری اجتماعی خود سبب ایجاد اختلاف های طبقاتی بیشتری شد . شاید حتی بتوان گفت که دربرخی این نظام ها به جای دست یابی به یک پایداری اجتماعی بیشتر نوعی ناپایداری اجتماعی به وجود آمده است.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، سوسیالیسم ، لیبرالیسم ، نظام دینی (اسلام)