بررسی ایستگاه راه آهن تبریز و مقایسه ی آن با الگو های معماری پایدار (سامانه خورشیدی)

هدف اصلی توسعه پایدار تامین نیازهای اساسی، بهبود ارتقا سطح زندگی برای همه، حفظ و اداره بهتر زیست بوم ها و آینده ای امن تر و سعادتمندتر ذکر شده است. لیکن موضوع این است که با تغییراتی که بشر در محیط و بستر طبیعی خود پدید آورده است به چنان مرحله بحرانی از تاریخ خود رسیده است که ادامه حیات سالم در کره زمین را مستلزم تجدید نظر در فرضیاتی قرار می دهند که مدل های رایج برنامه ریزی و توسعه بر پایه آنها قرار گرفته اند. قرارگیری ایران در عرض جغرافیایی مناسب سبب جذب مقادیر قابل توجه انرژی خورشیدی شده و از این طریق موقعیت ممتازی را برای بهره گیری از انرژی پایدار و پاک آن فراهم نموده به طوری که می توان با استراتژیهای مناسب اتخاذ شده در این بخش مصرف ساختمانها را به میزان قابل ملاحظه ای کاهش داد. در این مقاله با توجه به مطالعات انجام گرفته در ارتباط با معماری و توسعه پایدار و اهمیت موضوع کاهش مصرف انرژی در ساختمان ها بخصوص بنا های عمومی و جایگذین نمودن انرژی های طبیعی و تجدید پذیر به بررسی نمونه موردی بنای ایستگاه راه آهن تبریز با روش های کتاب خانه ای، مشاهده میدانی و مصاحبه از کارکنان این بخش پرداخته شده است. که نتایج این بررسی ها حاکی از آن بود که سیستم تاسیساتی این بنا به علت قدمت زیاد و عدم رسیدگی مناسب فرسوده و ناکار آمد بوده و اتلاف انرژی بسیار بالایی که ناشی از عدم عایق کاری مناسب و تبادل حرارتی بسیار بالا با محیط بیرون می باشد رخ می دهد. که با روش ها و ابزار آلات روز قابل اصلاح می باشد. همچنین فضاهای وسیعی موجود در پشت بام بنا فرصت استفاده از سامانه های خورشیدی، جهت تولید برق مصرفی و آب گرم مورد نیاز بنا را در اختیارمان قرار خواهد داد.