تاثیر حیاط مرکزی معماری سنتی ایران در معماری مدرن

معماری سنتی از قرن نوزدهم به صورتی جدی مورد توجه علاقه مندان قرار است. در این برهه زمانی دهه شصت از اهمیتی خاص برخوردار است. در این دوران مطالعات و تحقیقات معماری سنتی با هدف و نگرش جدید صورت گرفت و دنبال شد. تا ابتدای دهه شصت میلادی، اکثر مطالعات انجام شده بر روی معماری سنتی، بر مبنای علایق شخصی و اهداف فردی معدود علاقه مندان آن خلاصه می شد. اما پس از این سال ها، در نتیجه رشد و گسترش معماری مدرن و ظاهر شدن کمبودهای آن و پدیدار گردیدن شک و تردیدهایی نسبت به این نوع معماری، مطالعات مربوط به معماری سنتی با دیدگاهی نو و در سطحی وسیعتر به وسیله محققین معماری مورد توجه قرار گرفت. حیاط مرکزی با خصوصیات ارزنده خود نه تنها تاثیر مخربی را به محیط تحمیل نمی کند بلکه به گونه ای شگفت انگیز با آن سازگاری دارد. این ساختار خاص ویژگی های ارزنده خود را در تک بناها و در پی آن در بافت شهری مناطق کویری نظیر یزد تسری داده است. با حذف نسنجیده الگوی غنی حیاط مرکزی، معماری سنتی امتیازات بزرگی را از دست خواهد داد. فقدان این الگوی با ارزش و حذف بی دلیل آن از معماری سنتی معاصر از یک سو وعدم جایگزینی الگوی مناسب برای آن از سویی دیگر، صدمات و ضایعات آشکار و پنهان بی شماری بر پیکره جامعه معماری امروز وارد کرده است. مقاله حاضر سعی دارد که با بررسی ساختاری حیاط مرکزی در معماری سنتی به مزایای این سمبل معماری سنتی در راستای معماری پایدار پرداخته و در خصوص کاربرد و نیاز معماری معاصر به آن بحثی را ارائه نماید. هدف پژوهش هایی از این دست، حفظ و تکرار فرم و اشکال گذشته و تقلید از آنها نیست بلکه استفاده از الگوها و تجارب آنان و ایجاد صور جدید پیرو مفاهیم، مد نظر است.

کلیدواژه ها:

حیاط مرکزی ، معماری سنتی ایران ، معماری مدرن ، معماری معاصر