ارزیابی نقش ادبیات داستانی فارسی بر سنجش یادگیری و خلاقیت در درس معماری اسلامی

در این گفتار، استفاده از تصویر سازی ذهنی دانشجویان در تداعی معانی و انتقال مفاهیم، مورد یک بررسی تجربی-آموزشی قرار گرفته است. طرح مساله ضرورت استفاده از بیان داستانی را در درک فضا، فرم و عملکرد ساختارهای معماری دوران اسلامی را به خصوص به لحاظ جایگاه ویژه شان در نظام فکری- فرهنگی و آموزش معماری امروزین ایران و اهمیت معانی تداعی شده ی آن، زمینه ساز بررسی دریافت های معنا گرایانه دانشجویان در جهت تداعی معنا و انتقال مفهوم می باشد. در این ارتباط در کلاس درس معماری اسلامی دانشجویان رشته ی معماری ( واحد عملی )، پس از ارائه سرفصل های کالبدی-فضایی-شخصیتی معماری ایران دوران اسلامی، سعی بر آن شد که با بیان داستانی عرفانی و در عین حال ساده و عام، به نوعی سنجش مفاهیم ارائه شده در قالب طراحی صورت گیرد. نتایج اولیه نشانگر این موضوع بود که ذهن اکثر دانشجویان تنها در چارچوب قالب های سنتی و شماتیک تصویر سازی می کند و تنها تعداد معدودی سعی در در ارائه مفاهیم سنتی با بیانهایی نوین و ساختارشکنانه داشتند، که در بعضی موارد به دلیل خواسته شان برای تمایز از مفاهیم بسیار فاصله گرفتند.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، زیبایی شناسی ذهنی ، ادراک معنا ، آموزش معماری