تحلیل فضایی برخی کاربری های خدماتی در شهر شیراز با رویکرد عدالت اجتماعی

توسعه پایدار شهری منوط به تحقق عدالت اجتماعی و تضمین کیفیت مناسب زندگی برای همه شهروندان است. شهر یک نظام توزیع نابرابر فضایی بوده و سیاست های مداخله ای برای بر هم زدن این نظم طبیعی ضروری است. اقدامات و فعالیت های مدیریت شهری، در قالب توزیع خدمات و امکانات در شهر، از جمله مداخلاتی است که می تواند به بازتوزیع درآمد و کاهش فاصله میان فقیر و غنی در شهر منجر شود. توزیع عادلانه امکانات در شهر، سبب افزایش کیفیت زندگی در شهر شده و در بلند مدت توسعه پایدار را به همراه خواهد داشت. در این تحقیق، برای سنجش میزان عدالت در توزیع خدمات و امکانات، با توجه به جمعیت محلات بررسی شده اند. نتایج این تحقیق نشان می دهد مناطق خاصی نسبت به مناطق دیگر ضعیف ترند اما الگوی محرومیت در توزیع همه خدمت یکسان نیست.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، توسعه پایدار ، کاربری های خدماتی ، شهر شیراز