تاثیر قرارگاه های رفتاری در باززنده سازی هنرهای آیینی پویای شهری (نمونه موردی: میدان آزادی تهران)

قرارگاه های رفتاری در شهر، فضاهایی مناسب جهت تعاملات اجتماعی محسوب می شوند. در شهرها همواره فضاهایی وجود دارند که با وجود پیشینه تاریخی و فرهنگی در میان هیاهوی شهر مهجور مانده اند. نیاز به کشف راهکارهایی برای احیای این مهم از ضروریات زندگی امروزی شهری است. هنرهای آیینی پویای شهری از فعالیت هایی می باشد که در گذشته در ایران مورد توجه بوده است اما این روزها به فراموشی سپرده شده اند. این آیین و رسوم در همه جای دنیا به گونه ای می باشد که نیازمند فضاهایی درخور هستند اما در بعضی جاها این فقدان دیده می شود به خصوص در ایران، با این که مهد آیین و رسوم های مختلفی هم چون نمایش های روحوضی، نقالی، تیاترهای خیابانی، شبیه خوانی و تعزیه محسوب می گردد اما فضایی در جهت انجام این نمایش ها تعبیه نشده است و حتی بیشتر این نمایش های مذهبی فراموش شده اند. مفهوم باززنده سازی در اینجا می تواند به عنوان راهکاری مناسب باشد به جهت تولد دوباره این نمایش های دینی که آثار کمی از آن ها در شهرها دیده می شود. باززنده سازی هنرهای نمایشی در حقیقت، به وجود آمدن دوباره این آیین در فضاهای شهری امروزی و زنده نگه داشتن آن ها می باشد. مکان هایی جهت برگزاری این هنرها در صورت وجود می توانند مکان مناسبی به عنوان قرارگاه رفتاری باشند. هر مکانی محل برگزاری آیین ها محسوب نمی شود از این جهت انتظارات خاصی از فضاهای شهری می رود که فضا و مکان مناسب جهت برپایی آیین ها و مراسم جامعه تامین کنند که این کار از طریق مطابقت با فضای مورد نیاز آیین ها و مراسم انجام می شود. در این تحقیق سعی بر آن شده که قرارگاه رفتاری به عنوان ظرفی جهت باززنده سازی هنرهای آیینی پویای شهری تعریف گردد و از سایت مورد نظر که میدان آزادی تهران استفاده شد. میدان آزادی تهران در حال حاضر با وجود نشانه بودن در شهر تهران و حتی ایران از نظر گردشگری و توریستی توجه چندانی را به سوی خود جلب نکرده است که در این پژوهش تلاش شده با حل کردن مشکلات موجود این سایت و احیا کردن آیین و رسومی که در گذشته بوده است در این مکان، این نشانه شهری را تقویت نمود.

کلیدواژه ها:

قرارگاه رفتاری ، باززنده سازی ، هنرهای آیینی پویای شهری و میدان آزادی تهران