بررسی تاثیر طراحی پارامتریک به عنوان ابزاری پردازشگر در معماری و سازه

طراحی پارامتریک یکی از روش های نوین و فراگیر در طراحی های امروزه ی جهان است. طراحی در این روش بر پایه ی پارامتر های طرح و روابط بین این پارامتر ها است و همچنین معماری را وارد عرصه ی جدیدی در فرم شناسی و روش شناسی کرده است. با رشد این چنین ابزارهایی پردازش و امکان تسلط طراح بر تمامی مقیاس های طراحی و اقتباس روابط بین آنها سوق می یابد. در طراحی پارامتریک فرآیند تولید در کنترل و اختیار معمار قرار گرفته به طوری که می تواند تمامی پارامتر های موثر بر طرح و شکل گیری فضا را به روش های مختلف اعمال کرده تا گزینه ی مطلوب را بیابد. سازه و معماری دارای ارتباط مقابل با هم می باشند که به کمک این ابزار می تواند احساس بهتری از روند طراحی و اجرا به نمایش بگذارند و اجرای تکنیکی آن با زیبایی شناسی و عملکرد در سازگاری کامل قرار می گیرد. در این مقاله سعی شده به روش توصیفی- تحلیلی طراحی پارامتریک را به عنوان ابزاری پردازشگر در کمک به معماری و سازه بررسی شود. در نتیجه چنین ابزارهایی به عنوان همکار طراح در یافتن فرم و یا شکل مناسب به معمار کمک می رساند و روند طراحی را نیمه خودکار و گاهی اتوماتیک کرده است.

کلیدواژه ها:

طراحی پارامتریک ، ابزار مدل سازی ، معماری دیجیتال ، طراحی معماری ، سازه