شکل گیری گفتمان تعهد در نقاشی دوران پهلوی دوم

تحولات سیاسی و اجتماعی و به ویژه برنامه ریزی های سیاست فرهنگی، نقش مهمی در ورود مدرنیسم تجسمی ایران و ایجاد گفتمان های و جریان های هنری نوگرا دردوره پهلوی دوم داشته است. در این مقاله علاوه بر اقدامات حکومتی در شکل گیری گفتمان های غالب هنری این دوران، رویکرد روشنفکران و گفتمان های هویتی متعارض با رژیم پهلوی دوم نیز بر شکل گیری گفتمان تعهد در هنر تاثیر فراوانی گذاشته است. این طیف از داعیه داران تعهد در هنر، اکثرا پیشینه ای در حوزه فرهنگ و ادبیات و یا روزنامه نگاری سیاسی داشته و به نقد و نظریه پردازی در هنر هم پرداخته اند و دراکثر اوقات از تاریخچه هنرهای تجسمی مدرن و جریان های آن به صورت تخصصی و البته بینش لازم برای نظریه پردازی و نقد هنرهای تجسمی بی اطلاع بوده اند و درنهایت سبب ساز اشاعه نوعی گفتمان هنر متعهد محتوا محور و ایدئولوژیک به ویژه در نقاشی و نفی خودمداری آن در عرصه تعهد اجتماعی می شوند. در این پژوهش سعی شده است با استفاده از نظریه تحلیل گفتمان لاکلاو و موف به روند شکل گیری و تکوین این گفتمان هنر متعهد در نقاشی و مولفه های اساسی آن تا آستانه انقلاب اسلامی وتاثیر این گفتمان بر آینده نقاشی نیز پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

گفتمان ، روشنفکری ، هنر متعهد ، نقاشی