سال‌های باقیمانده برنامه پنجم توسعه، آخرین فرصت برای نجات دریاچه ارومیه

دریاچه ارومیه، بزرگترین دریاچه ایران بوده که بدلیل داشتن ویژگیهای طبیعی و اکولوژیکی در سال 1346 به همراه کلیه جزایر داخل آن به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام و در سال 1354 با افزودن شصت متر حریم دریاچه به پارک ملی تبدیل گردیده است. سابق تر، این دریاچه به عنوان یکی از اکوسیستم های آبی منحصر به فرد کشور و جهان با وسعت متوسط بیش از نیم میلیون هکتار و حجم آبی 32 میلیارد مترمکعب مطرح بود ولی دخالتهای انسانی و خشکسالی های متعدد شرایطی را پیش آورده که مرگ آن قطعی بوده و تصور آن دورنمای وحشتناکی را ترسیم میکند. براساس نظر بسیاری از کارشناسان این دورنما در صورت ادامه روند فعلای و استمرار خشکسالی به نزدیک و نزدیکتر تبدیل شده و با خوش بینانه ترین برآوردها، قبل از سال 1400 شمسی دریاچه نه به یک کویر بلکه به نمکزاری با هشت میلیارد تن نمک سیال تبدیل خواهد شد که با وقوع طوفانهای مرسوم در منطقه، مزارع، باغها، شهرها و روستاها را آماج حملات خود قرارداده و با تشدید مهاجرت انسانی، تمدن شمالغرب کشور را به نابودی خواهد کشاند.