بررسی تاثیر تنظیم کننده های رشد و نوع ریز نمونه در القاء کالوس و بررسی روند رشد کالوس خیار چنبر

خیار چنبر یک واریته گیاهشناسی (flexuosus Naud) از گونه خربزه (Cucumis melo) متعلق به خانواده کدوئیان (Cucurbitaceae) است. خیار چنبر به صورت عمده در منطقه خوزستان کشت می گردد و گیاهی مقاوم به گرما است و از خرداد تا مهر که به علت گرما امکان تولید میوه خیار در خوزستان میسر نیست, جایگزین خیار می گردد. این گیاه دارای میوه ای دراز و استوانه ای است که وقتی نارس است, به جای خیار مصرف می شود. نظر به اهمیت اقتصادی خیار چنبر در مناطق گرم کشور, این گیاه مدل خوبی برای بررسی های ژنتیکی و فیزیولوژیکی مربوط به گونه ی خربزه ها است و می توان از آن برای پیدا کردن ژن ها و راه کارهای مفید حل مسائل متعدد کشت انواع خربزه و خیار استفاده کرد. کالوس می تواند در تولید باززایی (اندام های ساقه و ریشه), تهیه پروتوپلاست, تولید جنین سوماتیک و تولید متابولیت های ثانویه مورد استفاده قرار گیرد. پس از جدا نمودن پوست بذور و استریل نمودن آنها, بذور در محیط کشت MS قرار داده شدند تا جوانه زنی در روشنایی صورت گیرد. از هیپوکوتیل و کوتیلدون گیاهچه های 10 روزه به عنوان ریزنمونه, جهت کشت در محیط های کالوس زایی استفاده شد. جهت کالوس زایی از محیط کشت MS, باضافه 0/8 درصد آگار, 3 درصد ساکاروز و هورمون های NAA با دو غلظت 1 و 2 میلی گرم در لیتر و BAP با دو غلظت 0/1 و 0/5 میلی گرم در لیتر استفاده شد. همچنین برای رسم منحنی رشد, در آزمایشی دیگر در طی مدت 6 هفته, روند افزایش وزن تر کالوس مورد بررسی قرار گرفت. از چهار محیط کشت موجود بیشترین کالوس زایی مربوط به محیط کشت با هورمون های NAA با غلظت 1 میلی گرم در لیتر و BAP با غلظت 0/1 میلی گرم در لیتر بدست آمد. همچنین کوتیلدون میزان کالوس بیشتری نسبت به هیپوکوتیل طی 4 هفته تولید کرد.