بهار، شاعری آرمان خواه

آرمان خواهی، تجدد طلبی، وطن دوستی، فداکاری، عشق به حقیقت و تعهد به جامعه و امور انسانی، دغدغه های یک شاعر است. اگر بین شعر شاعر و زندگی اش فاصله بیفتد و شعر نتواند بازتابی اصیل و عمیق از مسایل بنیادین زندگی باشد، به نظر می رسد که کار شاعر از اساس، عبث است. عشق به وطن و آرمان خواهی برای شاعر یکی از اهداف اصلی او محسوب می شود. یکی از خطوط برجسته ای که تصویری از یک مقطع حساس تاریخی ایران معاصر را در شعر بهار انعکاس می دهد، دست اندازی بیگانگان به خاک وطن و تهدید استقلال و تمامیت ارضی ایران است. عصری که بهار در آن می زیست، یکی از بحران های اصلی اش رقابت قدرت های بزرگ استعماری، به ویژه روس و انگلیس، برای دستیابی امتیازات بیشتر منابع ایران بود. بهار که شاعری میهن دوست و دردشناس بود، کمتر حادثه ای از چشم تیزبینش پنهان می ماند؛ چه در آن دوران که در خراسان می زیست و چه در دورانی که رهسپار پایتخت شد و در قلب حوادث قرار گرفت. توفندگی و طنطنه زبان شاعر هنگام اعتراض به دست اندازی بیگانگان به خاک وطن به اوج می رسد و لحظه هایی که میان بهار، وطن و غاصبان وطن می گذرد از لحظات شور انگیز شعر بهار است.

کلیدواژه ها:

بهار ، آرمان خواهی ، ملت ، آزادی ، تجدد ، اخلاق