نقش هنرکاشی کاری در اعتلای معماری ایران دوره تیموری

کاشی وکاشی کاری در هنر و معماری ایران سابقه هزاران ساله دارد، دیرینه وپیشینه کاشی، همان سابقه سفالینه های منقوش دوره های تاریخی است که طی هزاره های گذشته تکامل یافته و از دل آن کاشی متولد شده است. بعد از اسلام و به خصوص بعد از حمله مغول، هنر کاشی کاریبه عنوان عنصر غالب تزیینی در بناهای ایران به کار گرفته شد. دوره تیموری که حکومت بعد از ایلخانی است، عصر طلایی درخشش تکنیک کاشی کاری به خصوص کاشی معرق است. پدیده هنر کاشی معرق در دوره تیموری، از به تکامل رسیدن طرح هایی از نقش های گل و گیاه، بندهای اسلیمی و متقارن ابداع شد. با حرکات بند ختایی نیز در لا به لای بندهای اسلیمی و با پیچش های موزون آن ها، ترکیب گره های هندسی و بسیاری دیگر از نقش ها در عناصر و جزییات تازه ابداع شده، روح جدیدی به معماری ایران بخشید. هنرمندان دوره تیموری از تجارب گذشتگان خود مخصوصا در دوره ایلخانی استفاده کرده، با نوآوری هایی که به عمل آوردند، توانستند شاخص هایی را در این زمینه ابداع کنند که باعث ایجاد تمایز هنر کاشی کاری این دوره با دوران قبل گردید.روش تحقیق این پژوهش توصیفی_تحلیلی است واطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتابخانه ای به دست آمده است. نتایج بررسی حاصل ازتحلیل آثار به جا مانده از این دوره نشان میدهد که روند کاشی کاری معرق دوره تیموری را می توان در تمامی دوره های اسلامی از هر جهت در دنیای اسلام بی مانند و پر تکامل و همراه با خلاقیت های بس والا، از هنرهای قدسی و الهی دانست.

کلیدواژه ها:

معماری ، کاشی ، دوره تیموری ، کاشی معرق