شرحی بر سفال آبی و سفید عصر صفویه

هنر سفالگری در ایران از قدمت زیادی برخوردار است و توانسته بخشی از تاریخ این سرزمین را آشکار کند که خود بیان کننده روابط،فرهنگ و تمدن جامعه در زمان خود بوده است. این هنر اگرچه در دوران پیش از اسلام از جایگاه ویژهای برخوردار بوده، در دوره اسلامی هم بویژه، با ظهور سلسه صفوی تحولی چشم گیری در تمامی عرصه های هنری و صنعتی،از جمله سفالگریدر این دوره پدید آمده است. از جمله شاخص ترین سفالینه های عصر صفوی، سفال آبی و سفید میباشد که جایگاه مخصوصی درتاریخ سفالگری ایران دارد.شاه عباس بزرگ با آوردن هنرمندان چینی به ایران و آموزش سفالگران ایرانی در ساخت سفال آبی و سفید ایرانی، اقدام به دایر نمودن کارگاه های صنعتی سفالگری شاهی در شهرهای بزرگ همچون مشهد و کرمان به تولید انبوه این سفال بی نظیر اقدام کرد.پژوهش حاضر با تشریح مختصری از سفال آبی و سفید عصرصفوی و نقش مایه های بکار رفته بر روی این سفال پرداخته است.مهمترین ویژگی سفال آبی و سفیدظرافت و نازکی آنها با نقوش گیاهی،حیوانی و انسانی با تزیین عنصر کبالت به جنس خاک کایولن دار و اکثرا در فرم بشقاب ها،دیس ها و کاسه ها ساخته می شدند.نتایج تحقیق حاکی از آن است که تولید این نوع سفال علاوه برچین در دوره مینگ،همزمان در ایران نیز تولید میشده، سفالینه های تولید شده ایرانی نوعی کار تقلیدی و تلفیقی از هنر چین و ایران است، که توانسته بود بازارهای جهانی آن زمان را به خود اختصاص دهد.

کلیدواژه ها:

سفالگری ، آبی و سفید ، ایران ، عصرصفوی