نقش و کارکرد زبان در بافت تاریخ بیهقی

حکایت ها از ستاک های مهم ادبیات داستانی هستند. این نوع ادبی پیشینه ای فراتر از تکامل داستان و رمان دارد؛ اگرچه ساختار مشترکی در اصول کلی حکایت و داستان دیده می شود. تاریخ بیهقی مشحون از حکایت هایی است که از منظرهای گوناگون قابل بررسی و تامل است. در این پژوهش سعی بر آن است نقش زبان را در دریافت بهتر معنی حکایت های تاریخ بیهقی بررسی شود. واژه سازی و چگونگی کاربرد نشانه برای جهت بخشی به معنای مورد نظر هدفی است که بیهقی در حوزه ی زبانی تلاش خود را متوجه آن کرده است؛ از این رو بیهقی در به گزین کردن واژه ها به گونه ای بار معنایی کلمات را در نظر دارد که جایگزینی واژه های مترادف در محور هم نشینی نامناسب می نماید. هم چنین واژه ها و ساخت های آوایی در حکایت های بیهقی هدفمند و در راستای دریافت بهتر معنی به کار رفته اند.

کلیدواژه ها:

تاریخ بیهقی ، زبان ، نشانه ، معنا