طراحی بالکن با رویکرد تعاملات خانواده در ساختمان های میان مرتبه و بلندمرتبه شیراز

فضای باز و مابین نقش مهمی در بازشناسی اشیاء و تعامل انسان با محیط پیرامون خود دارد. از دیرباز فضاهای باز در معماری و شهرسازی ایران موردتوجه بوده و میتوان گفت هیچ بنایی احداث نمی شده مگر آنکه ساماندهی و شکل گیری صحیح فضاهای باز آن نیز مدنظر معمار بوده است .اصول پایدار معماری گذشته ایران در فضاهای باز نیز مشاهده می شود؛ از آن جمله می توان به احترام به طبیعت، توجه به تناسبات، وحدت میان کل و جزء، پایداری و هماهنگی با اقلیم، ایجاد حس مکان و هویت فضایی اشاره نمود. در این میان همیشه توجه خاصی به فضای باز در طراحی مسکن ایرانی وجود داشته است . رعایت الگوهای بومی پر و خالی در خلق فضاهای زندگی ایرانیان منطبق بافرهنگ همسازی با طبیعت این ملت در اقلیم های مختلف کشور و برای قرن های متمادی شیوه عملکرد معماران بوده است. در دهه های اخیر، سرعت ساخت مسکن آپارتمانی موجب توجه کمتر به کیفیت فضاهای زندگی و فضاهای مابین و مفهوم بیرون و درون در مجموعه های مسکونی شده است. منظور از فضاهای مابین در آپارتمان های مسکونی سلسله مراتبی از فضاهای واسطه از ورودی مجموعه تا بالکن، است. تحلیل پیشینه نظری موضوع نشان می دهد که سه دسته عوامل ادراکی - معنایی، عملکردی - رفتاری و کالبدی - محیطی در بستری اجتماعی - فرهنگی ویژگی های فضاهای مابین را تعیین می نمایند. برای آزمون مدل نظری پیشنهادی، بالکن به عنوان فضای باز خصوصی مابین واحد مسکونی و محوطه مسکونی انتخاب شده است. پرسش اصلی این است که کیفیت بالکن به عنوان فضاهایی مابین، تحت تاثیر چه عواملی است و در بسترهای اجتماعی- خانوادگی متفاوت انتظار مردم از کارکرد آن چیست داده های لازم توسط منابع کتابخانه ای حاصل شده و در رویکردی تحلیلی مورد ارزیابی قرار گرفته اند.

کلیدواژه ها:

فضای باز ، الگوی پر و خالی ، بالکن ، تعاملات خانواده