اثربخشی فتوتراپی (نوردرمانی) در درمان بیماران اختلالات خلقی: مروری و متاآنالیز

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 975

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

BDRG02_014

تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397

چکیده مقاله:

هدف: با وجود رشد در برنامه های بالینی و تحقیقاتی، حمایت نکردن از نور درمانی در بسیاری از بخش های جامعه روان پزشکی وجود دارد. در آموزش بالین تقریبا هیچ آموزشی درباره فتوتراپی داده نمی شود. آموزش روش های درمانی فتوتراپی و استقرار آن در حیطه های روان پزشکی می تواند باعث نتایج درمانی مفید شود. این مطالعه با هدف بررسی چند مطالعه در زمینه اثربخشی فتوتراپی (نوردرمانی) در درمان بیماران مبتلابه اختلالات خلقی انجا م شده است. روش بررسی: در این پژوهش جست و جو با کلمات کلیدی phototherapy، seasonal affective disorder، Depressive disor� der، bipolar disorder، melatonin، serotonin در بین سال های 2013 تا 2018 انجام گرفت. برای جمع آوری مطالعات محدودیت زبانی در نظر گرفته نشد. همچنین تمام مطالعات کارآزمایی بالینی تصادفی شده ( RCT ) انتخاب شدند. در مجموع 168 مطالعه یافت شد که پس از بررسی عناوین تمام مطالعات، فقط 94 مطالعه انتخاب شدند که پژوهشگر چکیده تمام مطالعات را بررسی کرد و مطالعاتی که با هدف این مطالعه بیشترین تطبیق را داشتند انتخاب شدند. پژوهشگر متن کامل 32 مطالعه را با دقت بررسی کرد و مطالعاتی که تمام معیارهای ورود به مطالعه را رعایت کرده بودند، انتخاب شدند که شامل هشت مطالعه بود. در این مطالعه تمام داده ها وارد متاآنالیز شد با استفاده از نسخه 14 نرم افزار ،STATA فاصله اطمینان 95 T درصد در نظر گرفته شد و برای هر مطالعه وزن، میانگین و فاصله اطمینان محاسبه شد. یافته ها: 276 بیمار در گروه آزمایش و 273 بیمار در گروه کنترل تحت نور درمانی قرار گرفتند. استخراج داده ها از مطالعات و نتایج متاآنالیز تاثیرات نوردرمانی را مثبت نشان می دهد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد یک روش درمان سریع، مانند BLT ممکن است بهبودی در مرحله حاد افسردگی دوقطبی را تسهیل کند و ممکن است به ایجاد پایبندی بهتر و میزان بهبودی بیشتر کمک کند. نوردرمانی در ترکیب با داروهای دارویی اولیه، می تواند اثربخشی خاص و زمان شروع سریع تر را نشان دهد.

نویسندگان

فاطمه نوغانی

دانشیار، گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

علیرضا هوشنگی

دانشجوی کارشناسی ارشد روان پرستاری، گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران