مدیریت موثر زنجیره بحرانی در پروژه با نظریه محدودیت ها

مدیریت پروژه زنجیره بحرانی )CCPM( یکی از ابزارهای نظریه محدودیت ها )TOC( برای برنامه ریزی و مدیریت پروژه است. این روش می تواند هم در ساختارهای یک پروژه ای و هم چند پروژه ای مورد استفاده قرار گیرد که در آن منابع در چندین پروژه به طور همزمان مورد استفاده قرار می گیرند. در ساختار یک پروژه ای، این ابزار شامل موارد زیر است:-1حذف استانداردهای رفتاری موجود که برای رسیدن به اهداف پروژه مضر هستند ) پایان دادن کار در آخرین لحظه، تاخیرات غیر منطقی به منظور استفاده حداکثری از زمان موجود(؛-2برنامه ریزی )شبکه پروژه(، که رابطه بین تمام منابع و وظایف و همچنین زمان را در نظر می گیرد، وظایف را با توجه به شبکه ایمنی به موقع اجرا می کند.-3برنامه کار، که زنجیره بحرانی و واسط ها .برای ساختارهای چند پروژه ای، این ابزار شامل تمام ابزارهای مورد استفاده در یک ساختار یک پروژه ای، به عالوه ابزاری برای همزمان سازی اجرای پروژه ها، درام است، که می تواند یا فیزیکی باشد یا مجازی )قاعده ای که بیان می کند که کار بر روی بیش از شش پروژه ناکار آمد است(.هر دوی این ساختارها دارای یک عنصر اضافی هستند که کنترل و نظارت را فراهم می کند. روش زنجیره بحرانی مدیریت پروژه نیازمند به روزرسانی دوره ای در زمان تعیین شده برای تکمیل وظایف است. این اطالعات برای به روز رسانی وضعیت بافرهای مختلف مورد استفاده قرار می گیرد و اطالعاتی را در مورد زمانی که واقعا برای اعمال برخی اقدامات اصالحی الزم است فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

بافر ، مدیریت زنجیره بحرانی ، مدیریت چند پروژه ، نظریه محدودیتها ، درام