بررسی ریسک فاکتورهای بیومکانیکی و ارتباط آن با ناتوانی اندام فوقانی در مونتاژکاران یک صنعت تولیدی

مقدمه: اندامهای فوقانی بیشتر در معرض اختلالات اسکلتی- عضلانی هستند [1]. روش OCRA ( Occupational Repetitive Action)، برای ارزیابی ریسک بیومکانیکی مربوط به وظایف تکراری در اندامهای پیشنهاد شده است [2]. پرسشنامه ها میتوانند برای سنجش علائم بیماریها و ناتوانی ها بکار روند. پرسشنامه DASH ( Disability of the Arm , Shoulder and Hand) یکی از این پرسشنامه ها می باشد که به منظور ارزیابی ناتوانی اندام فوقانی استفاده می شود [3]. در این مطالعه برآن شدیم تا به بررسی ریسک فاکتورهای بیومکانیکی و ارتباط آن با ناتوانی اندام فوقانی در مونتاژکاران بپردازیم. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و به صورت مقطعی، در میان 120 نفر از خانم های مونتاژ کار انجام گرفت. برای ارزیابی ریسک فاکتورهای بیومکانیکی و ناتوانی اندام فوقانی به ترتیب از روش OCRA [4] و نسخه ایرانی پرسشنامه [0] DASH استفاده گردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار 20 SPSS انجام و 0/05 Pvalue معنادار تلقی گردید. یافته ها: در این مطالعه، مونتاژکاران از لحاظ ریسک فاکتورهای بیومکانیکی و ناتوانی اندام فوقانی بترتیب در سطح ریسک کم و ناتوانی خفیف قرار گرفتند. ضمنا بین ریسک فاکتورهای بیومکانیکی و ناتوانی اندام فوقانی رابطه معناداری و مستقیمی وجود داشت ( 0/05 P value<). نتیجه گیری: از آنجایی که بین ریسک فاکتورهای بیومکانیکی از جمله انجام کارهای تکراری و ناتوانی اندام فوقانی رابطه معناداری حاصل گردید، می توان نتیجه گرفت، اختلالات اسکلتی عضلانی ناشی از شرایط کاری نامناسب می تواند منجر به محدودیت حرکتی و ناتوانی اندام فوقانی در سطوح مختلف گردد.

کلیدواژه ها:

بیومکانیک ، ناتوانی ، اندام فوقانی ، مونتاژکاران