بررسی تناسب توزیع فضای سبز شهر اهواز با تاکید محیط زیست شهری

امروزه یکی مشکل اساسی شهرها کمبود فضای سبز شهری است . فضای سبز شهری از جمله کاربری هایی است که توزیع و پراکنش آن در سطح شهر اهمیت زیادی دارد و یکی از معیارهای سنجش و تعیین شهرهای پایدار، برخورداری از حداقل سرانه فضای سبز است. از این رو تحلیل و بررسی کاربری فضای سبز و سرانه ی آن در یکی از شهرهای پرجمعیت این شهر و ارایه ی پیشنهادهای مناسب در راستای ایجاد تعادل در ساختار کالبدی – اجتماعی محدوده مورد مطالعه، به عنوان موضوع پژوهش حاضر، می تواند اهمیت زیادی داشته باشد . این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی- تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی است. شاخص های مورد مطالعه از طریق مطالعه، استخراج از منابع موجود در دسترس، طرح های تحقیقاتی، آمارنامه ها، کتب، جمع آوری گردیده است. پس از استخراج شاخص ها میزان تاثیرات همجواری هر کدام از کاربری ها به صورت کاربری های سازگار و ناسازگار مشخص گردیده است؛ و سپس به وسیله نرم افزار Arc GIS به تعیین فواصل هر کدام از کاربری ها پرداخته شد و نقشه ی فواصل مناطق 8 گانه شهر اهواز محاسبه گردید بالاخره با ابزار Fuzzy overly با گامای 9 / 0 تجزیه و تحلیل شده اند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که بخش عمده ای از کلان شهر اهواز از لحاظ شاخص های همجواری داری وضعیتی نامناسب است بر اساس تحلیل نقشه همجواری هر چه از حاشیه به مرکز شهر پیش برویم ، میزان رعایت اصول همجواری کاهش می یابد. تحلیل زمین آمار در سطح مناطق شهر اهواز نشان می دهد که منطقه یک با مساحت 9.833 کیلومتر مربع دارای بدترین وضعیت توزیع فضایی کاربری فضای سبز و منطقه پنج با مساحت 2.442 کیلومتر مربع داری بهترین وضعیت توزیع فضایی براساس الگوی همجواری است.

کلیدواژه ها:

تناسب ، فضای سبز ، محیط زیست شهری ، اهواز