جای خالی زیست شناسان در بحران محیط زیست و آب در ایران: مثال موردی دریاچه ارومیه

اوضاع محیط زیست و به خصوص آب در ایران بسیار بحرانی است. خشک شدن بیش از 50 درصد تالاب ها و افت بیش از 20 متری آبخوان های کشور و فرونشست های فراوان زمین، دخالت غیر مسیولانه سیاسی و مهندسی کشور در به هم زدن توازن طبیعی کشور، از بین رفتن حدود 40 درصد جنگل های ایران در نیم قرن اخیر، چرای بی رویه در تمامی نقاط کشور، گسترش ریزگردها و آلودگی های آب و خاک و هوا از جمله بحران هایی هستند که مدتی است به طور گسترده توسط متخصصان، فعالان و سازمان های مردم نهاد و رسانه ها به آن پرداخته شده است. با این وجود ادامه سیاست های ویرانگر محیط زیستی در کشور آینده سرزمین ایران را تهدید می کند. به عنوان آخرین رخداد، تاکیدبر اجرای پروژه انتقال آب دریای خزر به سمنان، نشان از ادامه حرکت ماشین ناپایدار توسعه در ایران دارد. خشک شدن دریاچه ارومیه و حمایت جدی دولت جدید فرصتی بود که زیست شناسان به طور فعال درگیر احیای اکولوژیکی دریاچه شوند. متاسفانه، تمرکز مصوبات ستاد احیا بر روش های سازه ای و پیمانکاری باعث شد که پژوهش و پایش های اکولوژیکی و ایفای نقش زیست شناسان به فراموشی سپرده شود. در حالی که وظیفه سازمان حفاظت محیط زیست ایجاب میکرد بر حفاظت از ذخایر ژنتیکی در معرض خطر دریاچه و احیای اکولوژیکی سرمایه گذاری کند، به حمایت از روش های سازهای و کشت و کار و دخالت های وسیع در مسیر احیا شد.

کلیدواژه ها:

دریاچه ارومیه ، روش های سازه ای ، پایش اکولوژیکی