صرفنظر کردن از درمانهای حمایتی طولانی کننده عمر: درست یا نادرست؟

تحت چه شرایطی می توان از انجام اقدامات درمانی برای بیمار صرفنظر کرد؟ عدم شروع یا توقف بعضی از اقدامات درمانی توجیه اخلاقی دارد یا خیر؟ تصمیم گیری درباره شروع یا خاتمه درمان باید بر اساس لحاظ کردن حقوق و رفاه بیماران باشد وبا موازنه سود یا زیان درمان ، بنا به قضاوت بیمار یا قلیم قانونی او انجام شود. دستور توقف عملیات احیا، در بعضی شرایط، قابل اجرا است. در بعضی از شرایط موجه نیز می توان از اقداماتطولانی کننده عمر صرفنظرکرد. اگر درباره فواید یک اقدام درمانی امید معقولی وجود داشته باشد، اما زیانهای آن هم قابل ملاحظه باشند، درمان اختیاری خواهد بود. بیماران واجد صلاحیت حق تصمیم گیری درباره درمان را در پرتو ارزیابی شخصی خود از سود و زیان دارد. در بیمارانی که واجد صلاحیت نیستند، نیز اگر درمانی بسیار زیانبار و طاقت فرسا باشد، اجباری نخواهدبود. به این دلیل قضاوت باید بر اساس کیفیت زندگی بیمار باشد.

کلیدواژه ها:

اصل آسیب نرساندن ، درمانهای طولانی کننده عمر ، بیماران واجد صلاحیت تصمیم گیری