مقایسه اثر تجویز حاد و مزمن نانوذره اکسید منیزیم برحافظه اجتنابی غیر فعال و تشخیص شیء جدید در موش کوچک آزمایشگاهی

محدودیت عبورمنیزیم از سدخونی- مغزی مشکل اساسی برای درمان های حاصل از کمبود منیزیم در سیستم عصبی مرکزی محسوب می شود. ظهورتکنولوژی نانوداروها دریچه های نوینی در انتقال دارو به مغز گشوده است به نظرمی رسد نانو ذرات اکسید منیزیم به دلیل خصوصیات نانو مواد یعنی کوچکی اندازه وبالاتر بودن نسبت سطح به حجم آنها قادربه عبور از این سدخواهند بود. در این مطالعه جهت بررسی اثرات تجویز حاد و مزمن نانواکسید منیزیم برحافظه از 56 سرموش سوری نر بالغ درمحدوده وزنی 35-25 گرم در 8 گروه استفاده گردید . دو گروه شامل کنترل و نانواکسید منیزیم با تزریق حاد و دو گروه مشابه با تزریق مزمن (4 تزریق با فاصله یک هفته ) جهت آزمون حافظه اجتنابی غیرفعال و به همین ترتیب 4گروه بعدی جهت آزمون حافظه شناختی در نظرگرفته شد. تزریق دارو به صورت درون صفاقی و قبل از آموزش انجام شد . دوز مصرفی نانواکسید منیزیم براساس مطالعات قبلی 5 میلی گرم برکیلوگرم بود. در گروه های کنترل سرم فیزیولوژی تزریقی با دوز 5 میلی لیتر برکیلوگرم به روش مشابه تزریق گردید. ارزیابی حافظه اجتنابی غیر فعال با استفاده از دستگاه استپ داون، 90 دقیقه و 24 ساعت پس از آموزش و درحافظه شناختی با استفاده از دستگاه تشخیص شی جدید 24 ساعت پس از آموزش صورت گرفت. نتایج نشان داد تزریق حاد نانواکسیدمنیزیم بر حافظه اجتنابی غیر فعال پس از گدشت 24 ساعت به صورت نسبی اثر تقویتی داشت و لی بر حافظه شناختی بی تاثیر بود و در تزریق مزمن پس از گذشت 24 ساعت بدون تاثیر برفعالیت حرکتی سبب تقویت معنی دار (0/05˂p ) حافظه اجتنابی غیرفعال گردید وبر حافظه شناختی تاثیر قابل ملاحظه ای نداشت. نانو ذرات اکسید منیزیم احتمالا باعبوراز سدخونی مغزی و دخالت در مسیرهای حافظه باعث تقویت حافظه می گردد و این تاثیر وابسته به مدت زمان استفاده و نوع آزمون می باشد.

کلیدواژه ها:

نانوذره اکسید منیزیم ، حافظه اجتنابی غیر فعال ، حافظه تشخیص شی جدید ، موش سوری