بررسی برهمکنش نانو ذرات اکسید سیلیس و سلول های سیستم عصبی

افزایش علاقه مندی در به کارگیری فناوری نانو در زمینه های مختلف زیست پزشکی و زیست فناوری مسیر های جدیدی را برای کشف برهمکنش سیستم های زیستی- نانوذرات گشوده است. در این مطالعه بر همکنش نانوذرات اکسید سیلیس و رده سلولی PC12 به عنوان یک مدل برای رده سلولی سیستم عصبی توسط تست MTT و رنگ آمیزی آکریدین اورنج-اتیدیوم بروماید، مورد ارزیابی قرار گرفت. برای سنجش MTT، سلول های کشت داده شده از رده سلولی PC12، با غلظت های مختلف نانو ذرات اکسید سیلیس با اندازه (nm30 ) با غلظت تا حداکثر100 µg/ml انکوبه شدند و تست سنجش در 24،48و 72 ساعت بعد از انکوباسیون با نانوذرات اکسید سیلیس انجام گرفت. مشاهده شد که سایتوتوکسیسیتی نانوذرات اکسید سیلیس 48 ساعت بعد از انکوباسیون به بالاترین میزان رسیده است و سلول ها بعد از 72 ساعت زنده مانی خود را حفظ می کنند. برای تشخیص مسیر مرگ سلولی که عامل آن نانو ذرات اکسید سیلیس می باشد، رنگ آمیزی دوتایی آکریدین اورنج/اتیدیوم بروماید انجام گرفت. در این بررسی که در آن سلول های PC12 با نانوذرات اکسید سیلیس به مدت 48 ساعت انکوبه شدند، سلول های به رنگ نارنجی مشاهده شد که بیانگر تاثیر آپوپتوتیک نانوذرات اکسید سیلیس بر روی سلول های PC12 می باشد. بنا براین به نظر می رسد که نوع برهم کنش بین نانوذرات و سیستم های زیستی بستگی به فاکتور های مختلف نظیر غلظت، pH زمان و دما دارد. در واقع نوع بر هم کنش و تاثیرات سایتوتوکسیک نانوذرات بر سیستم های بیولوژیکی می تواند با توجه به این عوامل تنظیم شود

کلیدواژه ها:

نانوذرات اکسید سیلیس ، سلول های عصبیpc12 ، تست MTT ، آپاپتوز