روش های تعلیم وتربیت در نامه 31 نهج البلاغه امام علی (ع) به امام حسن مجتبی

توجه به دین اسلام به بلوغ فکری، رشد، تربیت وتزکیه انسان وارائه برنامه عملی کامل برای کمال انسان بیانگر جامعیت وغنای این دین برای تربیت انسان است. خداوندتزکیه وتربیت انسان راجزء اهداف بعثت انبیاء قرارداده وانسان راموجود تواناومسئول سرنوشت خودمی داند. فراهم آوردن شرایط برای پرورش استعدادهای درونی آدمی جهت رسیدن به هدف مطلوب، تربیت نامیده می شود( موسوی اصفهانی ، 1382). تربیت ازجمله مباحثی است که درطول تاریخ موردتوجه بشربوده واقداماتی درجهت تربیت انسان ها ازانسان های اولیه تاجوامع متمدن وانسان های فرهیخته صورت گرفته است .اگرچه تربیت در سیرتاریخی اش به شیوه های گوناگون اعمال گردیده، اما تجلی تمامی اقدامات، گویای درک انسان ها ازضرورت تربیت بوده است (رمضانی وحیدری ، 1391:2). انسان دردوران های رشد، بی نیاز از تربیت و خودسازی نیست ودرسیر مراحل رشد خوددارای ویژگی های خاص و به مطبع نیازمند شیوه های تربیتی خاص می باشد. وجودشکاف ارتباطی بین والدین وفرزندان یکی ازمعضلات فرهنگی و تاریخی انسان هاست. والدین وفرزندان با برخورداری ازصفات متفاوت، دائما درکشاکش واصطکاک فکری و رفتاری بایکدیگر قرارداشته اند( بهزاد پور، 1386)

کلیدواژه ها:

روش های تربیتی ، نهج البلاغه ، نامه ی 31