بررسی عوامل محیطی – اکولوژیک در شکل دهی به هویت شهرهای ایرانی – اسلامی

اصالت بخشی و حفظ هویت شهری ، یکی از شاخص های مهم زندگی از دیدگاه توسعه پایدار است. هویت بخشی زمانی در راستای توسعه پایدار است که از جامعیت برخوردار باشد از این رو توزیع عادلانه امکانات در دو مبحث درون نسلی و میان نسلی ، گامی در جهت تحقق اهداف پایداری است. گستردگی ابعاد شهر نشینی در طی دهه های اخیر موجب بروز چالش های نوینی از جمله کاهش حس هویت و تعلق اجتماعی ، افزایش نابهنجاری های محیطی ، عدم تعادل اکولوژیک و در مجموع کاهش کیفیت زندگی در شهرها شده است. بین سال های 1890 تا 1925 پاتریک گدس بیش از همه در مورد مفاهیم اکولوژی شهری به تحقیق و نظریه پردازی پرداخته است. در این دوره نظریات مربوط به هماهنگی و وابستگی بین شهر و ناحیه در شهر و استفاده از زمین های شهری مورد توجه قرار گرفت. عقاید پاتریک گدس در زمینه لزوم هماهنگی زندگی اجتماعی در شهرها به شدت نظر تئوریسین های شهری را به خود جلب کرد و جنبه های مختلف اکولوژی شهری بیش ار پیش اعتبار یافت. اکولوژی شهری پیش طرحی است که شهرها بتوانند محیطی متناسب برای زندگی شهروندان خود عرضه نمایند و پیشرفت های تکنولوژی فقط همراه با اکولوژی می تواند در خدمت شهر قرار گیرد. شهر اکولوژیکی شهری است پایدار که می تواند به ساکنین یک شهر زندگی معنی دار بدهد. بدون اینکه پایگاه اکولوژیکی که بر روی آن اتکا دارد را تخریب کند. این دید باید در بازسازی بافت های موجود شهری توسعه های جدید در اطراف شهرها و شهرهای جدید باید به کار گرفته شود. در این مقاله نگرش اجمالی به بررسی عوامل محیطی ، اکولوژیک در شکل دهی به هویت شهرهای ایرانی ، اسلامی پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

ساختار محیطی ، ساختار اکولوژیکی ، هویت شهری ، توسعه پایدار