پدیدارشناسی معماری بومی مسکونی ایران

پدیدار شناسی، مطالعه ی جوهر یا ذات پدیدار به منظور شناسایی پدیدار است؛ از این رو نقش معنا، در معماری بر اساس پدیدارشناسی، مورد تاکید فراوان قرار می گیرد. هایدگر با تاکید بر بی هویتی، عدم حس تعلق و فقدان معنا در معماری مدرن، بیان می دارد که در هر مسکنی، سکنی گزینی روی نمی دهد. بر این اساس، این مقاله می کوشد تا با رویکردی پدیدارشناسانه، خانه را مورد بررسی قرار دهد. هدف از این پایان نامه، ارائه ی شاخص هایی در طراحی مسکونی بومی با رویکرد پدیدارشناسانه در یکی از بافت های تاریخی شیراز است. روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی است و روش گردآوری اطلاعات بر مبنای مطالعات کتابخانه ای (کتاب ها، مقالات، پایان نامه ها و اسناد و مدارک میراث فرهنگی) و مطالعات میدانی (مصاحبه، مشاهده، پرسشنامه و کروکی) است. اطلاعات گردآوری شده، در چهارچوب مبانی نظری و اطلاعات آماری در نرم افزار SPSS، مورد تحلیل قرار گرفتند. بر این اساس با تکیه بر نظریات هایدگر در خصوص سکنی گزینی و دازاین و همچنین اصل ثنویت در پدیدارشناسی و اشاره به این که هر پدیدار، وسیله ای برای شناخت پدیدارهای دیگر است و همچنین از طریق ایجاد یک بینامتنیت، میان معماری بومی و سنتی محله ی تاریخی مورد نظر (به منظور این همانی و حس تعلق ساکنان) و جدیدترین تکنیک ها و مصالح روز منطبق بر نیازهای امروزه ساکنان، شاخص هایی برای طراحی معماری بومی امروز محله مشخص گردید

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، هویت ، معنا ، بوم