بررسی و تحلیل روند توسعه شهری در شهر مشهد با استفاده از منطق فازی

توسعه شهری نتیجه اثرات فیزیکی و انسانی در گذر زمان است. در بسیاری از پویایی های شهری این اثرات در تقابل با توسعه پایدار قرار می گیرند. گسترش سریع و بی رویه شهرها منجر به ساخت و سازهای بدون برنامه ریزی و رشد مهارنشدنی شده است. لذا این رفتارهای ناپایدار، مشکلات فراوانی در حوزه های زیست محیطی، اقتصادی و فرهنگی به وجود آورده است، که می تواند به ویژه در ایران که دارای رشد سریع شهری بوده، بسیار مخاطره آمیز و نگران کننده باشد. به این ترتیب شناخت نحوه توزیع و گسترش رفتارهای مذکور، کمک فراوانی به برنامه ریزان و تصمیم گیرندگان جهت درک چشم انداز پیش رو شهر جهت نیل به توسعه پایدار شهری می نماید. در این پژوهش، وجهی از توسعه پایدار شهری که شامل گسترش فیزیکی شهر و کاربری-های شهری از می شود، در شهر مشهد مورد مطالعه قرار گرفته است و در نهایت تعیین روند توسعه و ایجاد نمایه ای از آن از اهداف اصلی مطالعه می باشد. در این تحقیق با به کارگیری منطق فازی بر مبنای سیستم اطلاعات مکانی (GIS) و ارائه مدلی قدرتمند و کاربردی، یرای شناسایی گستره تغییرات کاربری، روشی برای دست یابی به توسعه پایدار شهری ارائه گشته است. از طرفی در پدیده های شهری نوعی عدم قطعیت وجود دارد که منجر به فقدان صحت و دقت مورد نیاز در تصمیم گیری ها خواهد شد. از این رو استفاده از منطق فازی به منظور پشتیبانی و درنظر گرفتن عدم قطعیت موجود، منجر به افزایش دقت و مورداعتماد بودن نتایج شده و نتایج واقع بینانه تری را برای تصمیم گیرندگان فراهم می سازد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار شهری ، منطق فازی ، توزیع کاربری های شهری ، منطقه شهری مشهد ، خوشه بندی فازی