مطالعه مسائل کالبدی وعملکردی بافت فرسوده وتاریخی شهرهاوارائه راهکارهای ارتقاء کیفیت آن ها(نمونه موردی: مطالعه ی محدوده بقعه سید ابراهیم تبریز)

بافتهای تاریخی و قدیمی شهرهای کشور که در اغلب موارد هسته اولیه و اصلی آن شهرها را تشکیل می دهد، از یک طرف جزو میراث فرهنگی و تاریخی آن شهرها محسوب شده و حفظ، بهسازی کالبدی و توانمندسازی عملکردی آنها اجتناب ناپذیر می باشد و از طرف دیگر اغلب این بافتها با گذشت زمان و عدم توجه و نگهداری مناسب، دچار فرسودگی و اضمحلال کالبدی و عملکردی می گردند. شناسایی وضعیت کالبدی و عملکردی این بافتها به منظور برنامه ریزی و مدیریت حفظ و نگهداری آنها از اقدامات اولیه و مهمی است که باید صورت پذیرد. منطقه ده کلانشهرتبریزاز این مباحث مستثنی نیست.این منطقه که تقریبا در محدوه شمالی شهر تبریز واقع شده است واز بخش های قدیمی این شهر نیز به حساب می آید.بافت این محدوده عمدتا فرسوده است ونیاز به اقدامات سامان دهی وبهسازی ونوسازی دارد.هدف از طراحی این محدوده درجهت احیا بافت فرسوده وارتقا سطح رفاه وایمنی برای ساکنان، وجهت دهی به محیط کالبد پیرامون وهمچنین تقویت حضور کالبدی بقعه در فضابیفزایم وبرای ترفیع مشکلات محدوده ،از لحاظ کالبدی وهم به لحاظ عملکردی مرمت واحیا نمود

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بافت تاریخی ، فرسودگی کالبدی ، سامان دهی