تاثیر انسان بر افزایش خط مرزی بیابانها

بیابان و بیابان زایی یکی از پیامدهای تغییر اقلیم محسوب می شود. بر اساس بحث های کارشناسی هر سال حدود 1% به وسعت بیابانهای ایران افزوده می شود. صرفنظر از میزان تاثیر تغییرات اقلیمی و یا عامل انسانی در افزایش وسعت سالانه بیابانهای ایران، چیزی که تاکنون بدان پرداخته نشده (و یا کمتر پرداخته شده) تعیین حد و حدود بیابانهای ایران از دیدگاههای مختلف است. زیرا بیابان زایی یا توسعه بیابان (در اثر تغییر اقلیم یا عامل انسان) وقتی مصداق پیدا می کند که ابتدا قلمرو بیابانها مشخص شده باشد.اگر بیابان زایی را تخریب اراضی در مناطق خشک ،نیمه خشک و نیمه مرطوب خشک تحت تاثیر تغییرات اقلیمی و فعالیت های انسانی بدانیم ،شناخت ناهنجاری های اقلیمی موثر در تشدید شرایط بیابانی که موجب فاصله گرفتن شرایط اقلیمی در محدوده زمانی و مکانی خاص از شرایط نرمال دراز مدت می شود،به عنوان عامل اصلی یا زمینه ساز تشدید فعالیت های انسانی امری ضروری است.پدیده ی بیابان زایی از جمله چالشهای زیست محیطیاست که در حال حاضر بسیاری از مناطق ایران درگیر آن هستند.در گسترش پدیده بیابان زایی دو عامل محیطی و انسانی نقش بسزایی ایفا میکنند که شرایط اقلیمی از قبیل کاهش نزولات آسمانی ، تبخیر بالای آب ، پدیده ی گرمایش زمین و تغییر اقلیم که منجر به افزایش فرسایش بادی و گسترش بیابان زایی میشود.از فعالیت های انسانی میتوان به چرای بی رویه، ورود دام به جنگل ها و تغییرات غیر قانونی و نادرست کاربری اراضی مانند تبدیل جنگل یا مراتع به کشتزار و زمین های کشاورزی همه سبب تشدید پدیده بیابان زایی در کشور می شوند.

کلیدواژه ها:

بیابان زایی ، فعالیت های انسانی ، ناهنجاری های اقلیمی