بررسی میزان حساسیت جدایه های بالینی Helicobacter pylori به دو آنتی بیوتیک رایج در درمان قبل و بعد از اتصال به رده سلولی اپی تلیال معده

با وجود به استفاده بی رویه و نادرست آنتی بیوتیک ها، شکست در درمان عفونت Helicobacter pylori ، همچنان در حال افزایش می باشد که به دلیل افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی می باشد. بنابراین بررسی حساسیت به آنتی بیوتیک قبل از شروع درمان و به کار گیری تست های حساسیت معتبر برای یک درمان موفق ضروری می باشد.به منظور مقایسه حساسیت آنتی بیوتیکی قبل و بعد از اتصال به رده سلولی، ابتدا جدایه های بالینی بعد ازکشت به کشت رده سلولی اپی تلیال معده MKN45، تلقیح شد و بعد از سه ساعت، سلول ها لیز شدند و باکتری ها جداسازی شد. سپس کمترین غلظت مهارکننده آنتی بیوتیکهای آموکسی سیلین و تتراسایکلین (MIC) برای برای سه جدایه بالینی قبل و بعد از اتصال به رده سلول MKN-45 با روش آگار دایلوشن بررسی شد.میزان حساسیت به هر دوآنتی بیوتیک بعد از اتصال به رده سلولی اپیتلیال کاهش معنی داری پیدا کرده است، البته در مورد تتراسایکلین این کاهش قابل توجه نبود.این پژوهش احتمال خطا در بررسی حساسیت آنتی بیوتیکی در روش های مرسوم سنجش آنتی بیوتیکی در مورد H. pylori را نشان می دهد به دلیل تفاوت با زیستگاه اصلی باکتری را نشان می دهد. البته تعداد جدایه ها و خانواده آنتی بیوتیک ها برای نتیجه گیری قطعی کافی نیست و پیشنهاد می شود، برای بهینه سازی روش و نتیجه گیری جامع این مطالعه با خانواده های مختلف آنتی بیوتیک، جدایه های بیشتر و همچنین رده سلولی متفاوت انجام شود.

کلیدواژه ها:

Helicobacter pylori ، مقاومت آنتی بیوتیکی ، آموکسی سیلین ، تتراسایکلین.