بررسی مقیاس های زمینه گرایی در طراحی مجتمع تفریحی-گردشگری

معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی و اجتماعی، تاریخی، کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص سایت و ساختمان طراحی می گردد و ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصری هماهنگ در بستر خود و در نهایت در بستر محیط زیست خواهد بود. معماری امروز ما بنا به دلایل متعددی، در بسیاری از زمینه ها، دچار نقصان و کمبودهایی است که باعث می شود برآیند معماری موجود، در نقش و جایگاه مورد انتظار آن، قرار نگیرد. یکی از مباحث اخیر مطرح در معماری، طراحی مطابق با بستر و زمینه است. زمینه گرایی در معماری، ضامن بحث زمینه با طرح است. توانایی معماری زمینه گرا در برآورده نمودن نیازهای انسانی در ابعاد گوناگون می تواند به عنوان یکی از شاخصه های مهم در بررسی معماری زمینه گرا باشد. گردشگری، صنعتی گسترده و رو به رشد در عرصه فرهنگ و اقتصاد جهان است که در سال های اخیر تاثیرات زیادی بر وضعیت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جهان داشته است. نیاز انسان به طبیعت، نیازیست انکار ناپذیر، سفر در طبیعت و هم اقامت در آن و مانوس شدن با آن در ساختن روح انسان بسیار تاثیر گذارست و معماری از عوامل تعیین کننده نحوه اقامت و بی شک نحوه برخورد او در این اقامت با طبیعت است. جذب گردشگر از جمله امکاناتی است که توجه به معماری زمینه گرا در پی خود دارد که در نهایت منجر به پایداری اقتصادی و توسعه آنها می گردد. با توجه به رشد روز افزون گردشگری ایجاد فضاهایی برای پاسخ گویی به این منظور و همچنین ایجاد مکان هایی سالم برای گذراندن اوقات فراغت بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. لذا این تحقیق با توجه به ماهیت موضوع پژوهش، که از لحاظ محتوا نوعی پژوهش کیفی به شمار می آید، به بررسی ابعاد زمینه گرایی در طراحی مجتمع تفریحی- گردشگری می پردازد.

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، گردشگری ، مجتمع تفریحی- گردشگری ، انسان و طبیعت ، بستر و زمینه