بررسی تاثیر میزان فعالیت های جسمانی و تفریحی در پیشگیری از گرایش به مواد مخدر

اعتیاد یکی از مشکلات اساسی جامعه است مشکلی که میلیونها زندگی را ویران و سرمایه های کلان ملی را صرف هزینه مبارزه، درمان و صدمات ناشی از آن می نماید. آنچه سلامت رفتار را با خطر روبرو میکند خودتنیدگی نیست بلکه شیوه ارزیابی فرد از تنیدگی و روشهای مقابله با آن است. از این رو اگر تلاشهای مقابله ای فرد از نوع موثر با کفایت و سازگارانه باشد تنیدگی کمتر فشارزا به شمار می رود و واکنش نسبت به آن نیز در راستای کاهش پیامدهای منفی آن است. همچنین اگر الگوی مقابله ناسازگارانه و ناکافی باشد نهتنها تنیدگی را مهار نمیکند بلکه خود این واکنش منبع فشار به شمار آمده و شرایط را بدتر میکند. از آنجا که توانایی مقابله کارآمد می تواند تنیدگی های کنونی، آینده و نشانه های آسیب شناسی روانی را کاهش دهد، یکی از الگوهای مداخله ای برجسته در درمان اعتیاد، عدم تمایل و پیشگیر از عود، برنامه های ورزشی است که به تقویت افراد برای رویارویی با فشارهای دورنی و بیرونی و دستیابی به احساس شادکامی یا فرار از احساسات عاطفی منفی کمک میکند. در این راستا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی مشارکت درفعالیت های حرکتی در پیشگیری از اعتیاد انجام شده است. پژوهش حاضر علی مقایسه ای است و جامعه آماری آن را کلیه دانش آموزان پسر دبیرستانهای منطقه سراب با دامنه سنی 16 تا 18 سال که 1135 نفر می باشد تشکیل دادند که از میان این افراد طبق دول مورگان 290 نفر بصورت تصادفی انتخاب شدند. از میان نمونه آماری 145 نفر که سابقه فعالیت در تمرینات ورزشی منظم را داشته اند، با 145 نفر دانش آموز غیر ورزشکار مقایسه و در دو گروه گمارده شددند. در این پژوهش به منظور بررسی میزان تمایل به مصرف مواد از مقیاس پیش بینی یا بازگشت RPS استفاده شده است. این آزمون از دو خرده مقیاس 47 آیتمی تشکیل شده است.روایی و پایایی این پرسشنامه برای خرده مقیاس میزان وسوسه 92 و برای خرده مقیاس میزان میل 94% بدست توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی( آزمون T ) برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها استفاده شد P0/05 تمام عملیات آماری با استفاده از نرم افزار spss نسخه 13 انجام شد. نتایج نشان داد که شرکت منظم در فعالیت باعث کاهش معنادار میزان وسوسه و میل به مصرف مواد مخدر شده است.د

کلیدواژه ها:

فعالیت جسمانی ، فعالیت تفریحی ، مواد مخدر