تاثیر مدیریت اراضی بر تنوع گونه ای در منطقه فریدن استان اصفهان

فعالیتهای انسانی از قبیل تغییر کاربری اراضی و استفاده بیش از توان اکولوژیک از منابع گیاهی در اکوسیستمهایمرتعی از جمله عوامل مهم در کاهش تنوع گونه ای در مراتع بشمار می روند. تبدیل مرتع به زراعت، یکی از انواع مهم تخریب مراتع می باشد. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر این تغییر کاربری بر روی تنوع گونه ای در بخشی از مراتع فریدن استان اصفهان بوده است. در این مطالعه دو نوع مدیریت اراضی شامل مرتع خوب و دیمزار رها شده بر روی تنوع گونه ای با انتخاب 8 مکان در مراتع مذکور بررسی گردید. نمونه برداری پوشش گیاهی با استفاده از روش حداقل سطح و 20 پلات یک متر مربعی در طول 3 ترانسکت به روش نمونه برداری تصادفی_سیستماتیک اجرا شد. در داخل هر پلات ، در صد تاج پوشش گونه ها یادداشت گردید و سپس شاخص های یکنواختی، غنا و تنوع با استفاده از روشهای غیر پارامتری شامل هیلN1 وشانون-وینر تنوع، یکنواختی سیمپسون و اسمیت و ویلسون و غنای مارگالف محاسبه شدند. شاخص های تنوع، غنا و یکنواختی با استفاده از آزمونt مستقل در دو منطقه مطالعاتی مقایسه گردید. نتایج نشان داد که دو مکان مرتع خوب و دیمزار رها شده از لحاظ تنوع و غنای گونه ای دارای اختلاف معنی داری در سطح 5درصد بوده، در حالیکه از نظر یکنواختی یکسان می باشد. لذا مؤلفه ی غنای گونه ای در این دو منطقه (مرتع خوب و دیمزاررها شده) در نشان دادن تنوع بیشتر، مؤثر می باشد. بنابراین گسترش فعالیت های زراعی بر روی اکوسیستم های مرتعی می تواند تغییر در کاهش تنوع گونه ای داشته باشد

کلیدواژه ها:

تنوع گونه ، مدیریت چرا ، شاخص تنوع غیر پارامتری ، تغییر کاربری اراضی