سنتز ژل پلیمری جاذب لکههای نفتی از سطح آب

هدف از این مقاله سنتز ژل جاذب لکه های نفتی از سطح آب است. بدین منظور ژل جاذب، مطابق با جدول آزمایش طراحی شده با روش تاگوچی، به روش ژلریزی سرمایشی سنتز گردید. تاثیر عوامل سنتز آن، چون: درصد بوتیل رابر، درصد S2Cl2 و میزان دما، در میزان جذب هیدروکربنهای مختلف، بررسی شد. از آنالیزهای SEM و ATR-FTIR به منظور بررسی خواص ساختاری ژل جاذب استفاده گردید. نتایج دست یافته عباتنداز: حداکثر میزان جذب ژل جاذب بهینه در مدت5 دقیقه برای نفت سفید (فرمول در متن اصلی مقاله) گازوئیل سبک (فرمول) و گازوئیل سنگین (فرمول در متن اصلی مقاله) می باشد. با افزایش زمان جذب، میزان جذب افزایش یافته تا به یک مقدار ثابتی برسد اما نرخ جذب کاهش مییابد تا صفر شود، بعلاوه با افزایش ویسکوزیته آلاینده، نرخ جذب کاهش، ولی ظرفیت جذب افزایش مییابد. همچنین، با کاهش دمای سنتز، میزان ظرفیت جذب افزایش میابد.علاوهبراین موارد، دارای خواص آبگریزی، قابلیت بازیابی و استفاده چندباره نیز میباشد.

کلیدواژه ها:

لکههای نفتی آبها ، پاکسازی آلودگی نفتی آبها ، ژل پلیمری جاذب نفت ، ژل بوتیل رابر