بررسی جایگاه نمای ساختمان ها از دیدگاه پل ارتباطی درون و بیرون فضا در ارتقاء کیفیت ادراک و رفتار شهروندان در زندگی شهری

به نظر می رسد سرعت روبه رشد شهرنشینی و گسترش ساخت و سازها موجب شده منظر شهرها فاقد هویت کالبدی و بصری برای درک کارکردهایشان باشند به عبارت دیگر سیمای بیرونی بناهای شهری دیگر نشان دهنده مبانی فکری سازندگان و ساکنان آنها نیستند و ازاین روست که امروزه شاهد تغییرات منفی درنگرشها ادراکات و رفتارهای شهروندان هستیم دراین میان نمای ساختمان به عنوان مهمترین عامل درشکل دهی به اجزا و سیمای کلی شهر و همچنین پل ارتباطی بین فضاهای درونی با بیرونی و عرصه عمومی با خصوصی میتواند نقش بسزایی درارتقا سطح کیفی ادراک و بهبود ویژگیهای رفتاری شهروندان ایفا کند نما با تمام جزئیات و قابلیت های خود میتواند درادراک و عکس العمل ناظرین تاثیر گذار باشد و چنانچه بتواند ارتباط خود را با فضای درون بنا به خوبی تداوم بخشد قادر است خوانایی کالبد حس تعلق هویت و امنیت و ... را به کاربر خود القا کند درواقع فضای بیرون و درون معماری آنچنان که به هم پیوسته است که هرکدام شکل گیری را تعیین می کنند دراین پژوهش باتوصیفی و تلحیل معماری ایرانی به عنوان الگویی موفق دراین زمینه و بررسی و دسته بندی دیدگاه صاحبنظران معماری به بررسی چگونگی ارتباط درون و بیرون فضا می پردازد و عواملی چون رعایت تناسبات و مقیاس انسانی محصوریت تعریف شده فضا و رعایت سلسله مراتب درحریم ها را به عنوان فاکتورهای تحقق بخشی این قابلیت معرفی می نماید این عوامل می بایست درطراحی یک بنا ازابتدا درنظر گرفته شوند تا منجر به پیدایش نمایی مرتبط با عملکرد درون خود گردند و این امر موجب ارتقا سطح ادراکی شهروندان رفتارهای ناشی ازآن و درنهایت سطح کیفی زندگی شهری گردد

کلیدواژه ها:

نما ، درون و بیرون ، ادراک و رفتار ، مقیاس انسانی ، محصوریت فضا ، سلسله مراتب