نقش حواس غیر دیداری در ادراک محیط در معماری بومی شمال کشور

ایجادغنای حسی همواره یکی ازمهمترین دغدغه های معماران و طراحان بودها ست که امروزه تحت تاثیر فرهنگ بصرمحور مدرن به دست فراموشی سپرده شده است معماری امروز باانسان به عنوان مخاطبی تک حسی برخورد می کند و توجه کافی به تمامی حواس مخاطب انسانی خو دندارد و همه توجه خود را به حس بینایی انسان معطوف کرده است این شرایط مانع انسان دردرک ابعادمتنوع وجودی خود و درنتیجه باعث عدم رضایتمندی اووهمچنین احساس انزوا میگردد که باعث مشکلاتی درجامعه انسانی خواهد شد هدفا زمعماری ارتقای کیفیت محیط زیست انسانی از همه ابعاد می باشد که دستیابی به این هدف بدون شناخت دقیق ویژگیهای انسان و محیط غیرممکن است دخالت دادن تمامی حواس درادراک یک فضا بستری برای تجربه یک فضای کیفی و غنای حسی برای ایجادحس تعلق به آن مکان را به همراه خواهد داشت لذا کشف و تبیین عواملی درطراحی معماری که انسان را به عنوان مخاطبی چندحسی بشناسد و اورا برای ادراک سطوح متفاوتی جهان هدایت نماید ضروری به نظر می رسد تا بتواند به هماهنگی و یکپارچه سازی انسان معماری و طبیعت بپردازد مقاله حاضر باتوجه به نقش کلیدی حواس غیردیداری درادراک انسان ازمحیط تلاش می کند تا به بررسی نقش آن درمعماری بومی شمال کشور پرداخته و راهکارهای محرک غیردیداری را دراین حوزه تبیین نماید

کلیدواژه ها:

ادراک محیط ، معماری بومی ، حواس غیردیداری ، غنای حسی ، پدیدارشناسی غیردیداری