بررسی رویکردها و روش های آیین نامه ای طراحی در برابر خرابی پیشرونده

خرابی پیشرونده یک رویداد نسبتا نادر است که به علت بارگذاری غیرعادی روی یک سازه که فاقد پیوستگی شکل پذیری و نامعینی کافی است به وجود میآید که باعث ایجادخرابی موضعی درآن سازه و سپس گسترش آن به دیگر بخشهای سازه میشود درسال 2003 دپارتمان دفاع امریکا اقدام به انتشار ایین نامه 03-023-4UFC درخصوص طراحی ساختمان دربرابر خرابی پیشرونده کرد و درسال 2009 نسخه ی اصلاح شده ی این ایین نامه را ارایه کرد این ایین نامه با استناد به استاندارد ASCE 7-05 دورویکرد کلی جهت طراحی ساختمان دربرابر خرابی پیشرونده معرفی می کند که عبارتندازرویکرد طراحی مستقیم و رویکرد طراحی غیرمستقیم دراین مطالعه به بررسی انواع روشهای طراحی سازه دربرابر خرابی پیشرونده پرداخته شده است نقاط ضعف و قوت آن ذکر گردیده است بطور کلی نتایج حاصل ازاین مطالعه نشان میدهد که طراحی به روش AP نتایج اقتصادی تری نسبت به سایر روشها می باشد همچنین استفاده ازاین روش نزد محققین و طراحان بسیاررایج تر و مقبول تر است

کلیدواژه ها:

خرابی پیشرونده ، تحلیل ، رویکرد مستقیم ، رویکرد طراحی غیرمستقیم