بررسی و تحلیل رابطه متقابل ابعاد توسعه محله ای پایدار و سرمایه اجتماعی در منطقه 12 تهران

مفهوم سرمایه اجتماعی یک مفهوم فرارشته است که طی پانزده سال اخیر موردتوجه بسیاری ازشاخه ازجمله شهرسازی قرارگرفته است این مفهوم به طور کلی برروابط میان انسانها تمرکز دارد ادبیات سرمایه اجتماعی تا به حال علاوه برطراحی نظری این مفهوم درپی آن است که اهمیت این روابط را به لحاظ ترجبی نیز به اثبات رساند درراستای مطرح شده مفهوم سرمایه اجتماعی شیوه های برنامه ریزی نیز بارویکرد به مشارکت مردمی و توسعه پایدار باتاکید برشاخصهایی همچون سنجش سرمایه اجتماعی پایداری انعطاف پذیری و مشارکتی بودن شکل گرفته است یکی ازدیدگاه های توسعه که درقالب مفاهیم مطرح شده شکل گرفته است توسعه همه جانبه شهری می باشد این طرح به روش پیمایشی درمنطقه 12 شهرتهران انجام شده و به کمک پرسشنامه اطلاعات مورد نیاز پژوهش ازبین کلیه اعضای شورایاری محلات 13 گانه این منطقه گرداوری شد نتایج این پژوهش نشان میدهد میزان سرمایه اجتماعی درمنطقه ضعیف می باشد که ناشی ازمهاجرت گسترده بومیان و سکونت مهاجران درمنطقه می باشد که غالبا نیروهای کار ایرانی و افغان می باشند نتایج تجزیه و تحلیل نیز نشان میدهد که ازدیدگاه جامعه پژوهش سرمایه اجتماعی موجود درمحلات منطقه 12 تهران رابطه مستقیمی باتوسعه پایدارشهری دارد

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، توسعه پایدار محله ، منطقه 12 تهران ، شورایاری محلات