نوسازی بافت های فرسوده در راستای توسعه پایداری شهری

فرسودگی بافتهای شهری امروز به عنوان عاملی برای جلوگیری از رسیدن به توسعه پایدار شهرها شده است. بافتهای فرسوده به قسمتی از شهر اطلاق می گردد که ارزشهای زندگی شهروندی آن کاهش یافته و ساکنین آن از شرایط زندگی در محل خود رضایت نداشته و نیازهای اساسی آنان ( نیازهای خدماتی و فرهنگی ) برآورده نمی گردد. این فرسودگیهای طبیعی عناصر و اجزای شهری در صورت عدم بهسازی به موقع، در اوقات بحران اثرات مخرب شدیدی بر انسان و محیط در پی خواهد داشت و از آنجا که تحقق عدالت اجتماعی، ایجاد و شکل گیری محیط زیست امن و مطلوب از اهداف کلان چشم انداز کشور است، می طلبد با نگاهی ویژه به بهسازی و نوسازی این بافتها توجه نمائیم. دراین میان به نظر می رسد توجه به راهکارهای اجتماعی فرهنگی و به کارگیری روشهای غیرمتمرکز و مشارکتی درجهت مرتفع ساختن بسیاری از ابعاد آشکار و پنهان نابسامانی های این بافت ها میتواند راهگشا باشد. هدف این مقاله بیان اهمیت و ضرورت دو مقوله مهم در برنامه ریزی شهری یعنی نوسازی بهسازی شهری اهداف و راهبردهای طرح های نوسازی بهسازی بافت هایفرسوده و تاریخی به منظور دستیابی به توسعه پایدار شهری می باشد .

کلیدواژه ها:

پایداری شهری ، نوسازی و بافت فرسوده