تبیین جایگاه سواد بصری در نظام آموزش عالی معماری در ایران

تصویر شهر بخش مهمی از هویت بصری شهر است که امروزه به عرصه اعلام حضور معماران، شهرسازان و مهندسان و طراحان گرافیک شهری و... بدل گشته که هر یک دانسته یا نادانسته در جهت ارتقاء هویت بصری یا اضمحلال آن قدم بر می دارند. معماران به عنوان متولیان برنامه ریزی ، طراحی فرم بناها و چهره آنها، تاثیری دراز مدت بر هویت بصری شهرها دارند لذا اهمیت تسلط آنها بر مباحث ادراک بصری و سواد بصری غیر قابل انکار است. از آنجا که معماران امروز در نظام های آموزشی دانشگاهی تربیت می شوند بنابراین تقویت و ارتقاء سواد بصری آنان حاصل اهتمام سیستم آموزشی است. نظام آموزش عالی ایران در رشته معماری دارای ارکانی از جمله استاد، دانشجو، محیط آموزشی و برنامه درسی است که هر یک به نوبه خود بر کیفیت و میزان اثربخشی نظام آموزشی اثر گذارند؛ میزان تاثیر هر نظام آموزشی در گرو همه عوامل فوق الذکر است بنابراین با توجه به تنوع محیط های دانشگاهی، توانایی های ذاتی دانشجویان و قابلیتهای اساتید این رشته، نتایج حاصل از دانشگاه های مختلف، متفاوت است. این تحقیق به دنبال آن است که به برنامه درسی رشته معماری به عنوان رکن ثابت نظام آموزشی این رشته، پرداخته و با تحلیل اهداف و محتوای آن با رویکرد سواد بصری، میزان توجه آن به ارتقا سواد بصری ( که باعث ارتقاء هوش بصری و خلاقیت می گردد ) را مورد بررسی قرار دهد؛ لذا ابتدا به معرفی سواد بصری و ضرورت آن پرداخته است و سپس سرفصل مصوب وزارت فرهنگ و آموزش عالی برای مقطع کارشناسی این رشته بر مبنای اهداف عنوان شده برای هر یک از دروس، مورد بررسی قرار گرفته است تا میزاناهتمام سرفصل مصوب این رشته برای ارتقاء سواد بصری ارزیابی گردد. پس از بررسی سرفصل مشخص شد که سرفصل موجود برای این رشته در خصوص مباحث سواد بصری فقط جوابگوی نیازهای دانش بصری است.

کلیدواژه ها:

سواد بصری ، آموزش معماری ، دانش بصری ، مهارت بصری ، نگرش بصری