عنوان: عدم وفاداری مردم شهرستان رودبار به معماری بومی خود پس از زلزله سال 1369

شهرستان رودبار واقع در جنوب غربی استان گیلان و دارای سابقه تاریخی معماری بالغ بر 2700 سال می باشد که در تپه کلورز رستم آباد به اکتشاف رسیده است. این شهرستان دارای آب و هوای کوهستانی و جلگه ای می باشد که به دلیل این شرایط از دو نوع معماری کوهستانی و جلگه ای برخوردار بوده است و در سازه های آن از متریال های بومی مانند چوب و سنگ و آجر استفاده می شده است. در زلزله سال 69 به علت تغییرات ساختاری که در معماری شهرستان قبل از زلزله آغاز شده بود بخش عظیمی از بناها به طور کامل تخریب یا آسیب کلی دید. پس از زلزله مهندسان و بخش دولتی مربوطه و غیردولتی از قرار شهرداری ها و نظام مهندسی بیشتر به ساخت ساختمان هایی با سازه های مقاوم در برابر زلزله پرداختند و حتی در طرح های هادی روستایی نیز به جای معماری بومی، که با شرایط اقلیمی سازگار بوده و در مقابل زلزله هایی به قدرت 0 ریشتر مقاوم می باشد هیچ گونه اشاره ای نشده، که نمونه بازچینی آن در موزه میراث روستایی گیلان موجود می باشد، و از معماری بومی به دور می باشد. به علت کمبود متریالی مانند چوب که نمی توان از جنگل ها تأمین نمود، باید از راهکارهای دیگری استفاده کرد که با شرایط بومی منطقه سازگاری داشته باشد تا هویت از دست رفته معماری شهرستان بازآفرینی شود.

کلیدواژه ها:

زلزله رودبار ، معماری بومی ، بازسازی ، اسکان موقت ، فرهنگ