هماهنگی سازه ومعماری و نقش آن بر فضاهای جمعی (نمونه موردی پل طبیعت)

همگام با توسعه فناوری ،روشهای مورد استفاده برای ساخت سازه ها متحول شده و این امکان فراهم شده است که فرم های متنوع معماری گسترش پیدا نمایید .هر آنچه در دنیا وجود دارد دارای سازه است .تلفیق معماری و سازه ،ترکیبی است از هنر ،ارزش های زیبایی شناسی ،تکنولوژی، مصالح و رفتار آنها ،عملکرد و اجرا .هدف اصلی طراحی معماری باید ایجاد فرم هایی باشد که هم نیازهای کاربردی فضا را تامین کند و هم از نظر زیبا شناسی موفق باشد و همچنین هدف از طراحی سازه باید ایجاد فرم هایی باشد که ضمن تامین نیازهای کاربردی بارهای اعمال شده را نیز به بهترین نحو و به صورت اقتصادی تحمل کند . بنابراین هماهنگی بین سازه و معماری باید ایجاد مکان و فضاهایی باشد که منجر به درک معنا و هویت محیط از جانب مردم شود و پیوند انسان با محیط و حس رضایت از آن را تقویت کند، همچنین هماهنگی سازه و معماری با شناخت نوین از فضا در برابر نیازهای مادی و معنوی انسان راه حل جدیدی در جهت ارتقاء کیفیت محیط و مناسب سازی آن برای زندگی مطلوب انسان ارایه می کند که در طراحی و ساخت پل طبیعت تهران تا حدودی به این اهداف رسیده است، هر چند به طور معمول در پل ها، سازه مهم تر از معماریست ،اما در این پل توجه به معماری غالب است. پل طبیعت تهران دارای ابعاد زیباشناسی و تکنیکی در سازه و فرم می باشد، این پل دارای ویژگی های متفاوتی از قبیل هماهنگی سازه و معماری ،ایجاد فضاهای جمعی برای افراد مختلف جامعه، زیبایی ، پیاده مداری، نظرگاه شهری و طبیعت گرایی می باشد، بنابراین در این پژوهش به بررسی هماهنگی سازه و معماری و نقش آن بر ایجاد فضاهای جمعی پرداخته می شود تا با شناخت ابعاد مختلف این تاثیر و تاثر به اصولی برای یک معماری گیرا و پاسخ ده دست یابیم

کلیدواژه ها:

سازه ، معماری ، پل طبیعت ، فضای جمعی ، زیبا شناسی