تبدیل فضاهای بینابین به فضاهای شهری مطلوب و ایجاد پیوند فضایی در بافت(نمونه موردی محور نوغان مشهد)

فضاهای باز مابین ساختمان ها بستر پیوند ساکنان با شهر و محل گذران اوقات فراغت در فضای زندگی روزمره است. این چنین فضاهای بینابینی نقش سازماندهی اجزاء و عناصر را در هر بنا و فضای شهری بر عهده داشته و ظرفی برای عملکرد های مختلف محسوب می شوند. امروزه اساسا فضای شهری بعدی اجتماعی کالبدی از فضا محسوب می شود. فضای شهری، بافت و ساختار شهرهای امروزی حاصل فرآیندی است که از سال های بسیار دورآغاز شده است. این ساختار و بافت پاسخگوی نیاز ساکنان دوره های گوناگون تاریخی بوده است. بدین منظور، مقاله رهیافت خود را به بررسی و تحلیل فضاهای بینابین و چگونگی تبدیل این فضاها، به فضای شهری، جوابگوی نیاز های امروزه استفاده کنندگان از فضا می پردازد. در این رابطه هدف از ارایه این مقاله تعیین نقش فضاهای شهری مطلوب در ایجاد پیوند فضایی در بافت های شهری است به طوریکه امکان تعاملات و ارتباطات اجتماعی را با پیرامون فراهم کند. در فرایند پژوهش از روشهای تحقیق تاریخی، مقایسه و تحلیل محتوا و مطالعات کتابخانه ای جهت تکمیل ادبیات موضوع استفاده شده است و سپس پژوهش در بافت تاریخی نوغان مشهد این فرآیند را تکمیل میکند. نتایج پژوهش حکایت از آن دارد که ترکیب سه ویژگی کارکردی، اجتماعی و معنایی به ویژگی ارتباطی فضاهای بینابین می تواند این فضا را تبدیل به فضاهای شهری مطلوب کند که موجب پیوند فضایی و شکل گیری بافتی منسجم می باشد

کلیدواژه ها:

فضاهای بینابین ، فضاهای بینابین رها شده ، فضای شهری ، پیوند فضایی