بررسی توسعه فیزیکی شهر یاسوج با تاکید بر ویژگی های ژیومورفولوژی با استفاده از مدل AHP

رشد روزافزون شهرها متاثر از جمعیت و مهاجرت منجر به ساخت وسازهای بدون برنامه ریزی و تغییرات زیاد در ساختار فضایی به خصوص گسترش شهر در زمین های کشاورزی شده است. پدیده های طبیعی در مکان گزینی، گسترش و توسعه فیزیکی شهرها تاثیر بسزایی دارد. هدف این پژوهش بررسی توسعه فیزیکی شهر یاسوج با تاکید بر ویژگی های ژیومورفولوژی می باشد. مواد مورداستفاده شامل نقشه های توپوگرافی، کاربری اراضی، زمین شناسی و مدل رقومی ارتفاعی ایران (DEM) می باشد. از بررسی های کتابخانه ای نیز برای تکمیل داده ها استفاده شد. تعیین تناسب زمین از طریق نه معیار مشتمل بر ارتفاع، شیب، جهت شیب، لیتولوژی، واحدهای اراضی، فاصله از آبراهه (حریم رودخانه ها)، لرزه خیزی، فاصله از مرکز شهر، پوشش جنگلی، کاربری زمین با روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) توسط نرم افزار EXPERT CHOICE و تهیه نقشه و پهنه بندی نیز در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی، نرم افزار ARC MAPصورت گرفت. تناسب زمین برای توسعه کالبدی به پنج طبقه بسیار مناسب، نسبتا مناسب، متوسط، نسبتا نامناسب و بسیار نامناسب تقسیم شد و نقشه پهنه بندی آن تهیه گردید. نتایج نشان می دهد که تنها 5/17 درصد از دشت یاسوج که خود 6/126کیلومترمربع مساحت دارد در کلاس بسیار مناسب و 7/48 کیلومترمربع در کلاس نسبتا مناسب قرارگرفته است

کلیدواژه ها:

توسعه فیزیکی ، ژیومورفولوژی ، یاسوج ، GIS