راهکارهای ارتقای تعامل کودکان با فضای آموزشی با رویکرد روانشناسی محیطی ( منطقه ی مورد مطالعه : شهر ساری)

طراحی صحیح مدرسه و تاثیر فضای آموزشی به عنوان یکى از اصول برنامه ریزى درسى نقش مهمی در آموزش ارزش ها به دانش آموزان دارد. هدف از انجام این پژوهش، جستجوی راهکارهایی جهت طراحی یک مدرسه ابتدایی دخترانه در شهر ساری بوده که بتواند در کودکان احساس تعلق و تعامل بیشتر با محیط را فراهم آورد. از اینرو بواسطه بررسی مبانی نظری پژوهش، به فاکتورهای تاثیرگذار بر ارتقای تعامل کودک با مکان در فضای آموزشی پرداخته شده است. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از نظر نوع روش توصیفی _تحلیلی است. از روش کتابخانه ای و پیمایشی جهت جمع آوری داده ها و از نرم افزار SPSS جهت تحلیل داده های بدست امده از پرسشنامه استفاده شد. با تحلیل داده ها، رابطه بین فاکتورهای محیطی و تعامل محیطی مشخص، و در نهایت جهت توجه به نیازهای روانشناختی کودکان در محیط، راهکارهایی جهت طراحی فضای آموزشی کودکان بر مبنای روانشناسی محیطی ارایه گردید. نتایج بدست امده از این تحلیل ها نشان دهنده آنست که با شناخت نیاز کودکان و نوع رفتار آنها در برابر عوامل محیطی و لحاظ کردن آن در طراحی مدارس ابتدایی دخترانه، می توان بر کیفیت طراحی محیطی و بهره وری مطلوب آن افزود؛ که از جمله می توان به طراحی براساس حجم معین و قابل درک کودکان، تلفیق طبیعت و معماری در فضای آموزشی، بکارگیری رنگ های مناسب در طراحی، طراحی فضاهای باز و محافظت شده در ارتفاع و طراحی با مقیاس متناسب کودکان اشاره داشت.

کلیدواژه ها:

کودک ، رفتار تعاملی ، فضای آموزشی ، روانشناسی محیطی