ارتقاء کیفیت های فضای شهری به وسیله طراحی مسیر پیاده گردشگری مبتنی برتوریسم تاریخی-فرهنگی، درون بافت فراموش شده تاریخی (نمونه موردی: حد فاصل عمارت مسعودیه و باغ نگارستان)

شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده اند و پیاده روی به دلیل کم هزینه بودن به عنوان اصلی ترین الگوی جابجایی مردم در داخل کانون های زیستی به شمار میرفت؛ که به دنبال انقلاب صنعتی و سلطه اتومبیل در شهرها موضوع عابر پیاده به فراموشی سپرده شد. از سوی دیگر به دلیل کم توجهی به بافت های ارزشمند تاریخی، هویت آن ها رفته رفته به فراموشی سپرده میشوند و بافت جدید شهری جای آن ها را میگیرد. برای بازگرداندن هویت به این بافت های تاریخی ارزشمند راه های مختلفی وجود دارد که یکی از آن ها باززنده سازی بافت تاریخی شهرها به وسیله مسیرهای پیاده گردشگری ست. مسیرهای گردشگری به عنوان مسیرهای متصل کننده جاذبه های گردشگری نقش بسیاری مهمی در جذب گردشگران دارند. این درحالیست که این مسیرها با وجود داشتن پتانسیل های جذاب و حتی تاریخی به مانند محدوده مورد بحث تحقیق، تا حدود زیادی نتوانسته اند توقعات گردشگران در هنگام حضور افرد در فضا را برطرف سازند. دلیل این امر را می توان در پایین بودن کیفیات مسیر گردشگری جستجو کرد. این طرح سعی بر این دارد تا با به رخ کشیدن جذابیت های بناها و باغ های ایرانی اصیل و اتصال دو جاذبه گردشگری به هم از طریق یک محور پیاده و همچنین با تطبیق کیفیت های یک طراحی شهری خوب با مسیر گردشگری، این آثار قدیمی ارزشمند را بیش از پیش در معرض دید گردشگران قراردهد و از این طریق به وسیله ارتقاء کیفیت های فضا مانند اتصال، سرزندگی اجتماعی و اقتصادی، هویت، نفوذ پذیری فیزیکی و بصری، خوانایی در طول مسیر، انعطاف پذیری فضاها، تنوع کاربری و فعالیتی همچنین تنوع افراد و گروه های اجتماعی، اصالت و معنا، همه شمولی، توجه به ارزش های معمارانه و ... ، علاوه بر رسیدگی به بافت های قدیمی و برگرداندن هویت و ارزش از دست رفته به بافت های تاریخی، سبب جذب گردشگران به محیط و در نتیجه سبب احیا و بازآفرینی این محدوده بشود.

کلیدواژه ها:

ارتقاء کیفیت های فضای شهری ، مسیر پیاده گردشگری ، گردشگری تاریخی-فرهنگی ، بازآفرینی بافت های تاریخی