ارتقاء شاخص های کیفی مسکن در بافت فرسوده شهری با رویکرد بازآفرینی پایدار شهری

در چند دهه اخیر مسیله بافت فرسوده به یکی از مهم ترین مسایل شهری تبدیل شده است. این بافت ها که در صد بالایی از جمعیت شهرنشین را در خود جای داده اند از یک طرف آموزنده پیچیده ای مانند فقر شهری، عدم ایمنی و بحران هویت روبرو بوده و از طرف دیگر از ظرفیت ها و قابلیت های نهفته بسیاری برای توسعه ضایعاتی درون شهری برخوردارند که خود سبب شده سهم زیادی از دغدغه های برنامه ریزان شهری به بافت های فرسوده شهری اختصاص پیدا کند. تاکنون نگرش های مختلفی به بافت فرسوده وجود داشت اما کمتر تحقیقی نگرش خاص بازآفرینی شهری را به کار گرفته است این در صورتی است که در سال های اخیر بازآفرینی شهری به عنوان رویکردی جدید برای بهسازی و نوسازی این بافت ها مطرح شده و همسو با سیاست های پایداری شهری است. همچنین توجه خاص به مسیله مسکن به عنوان مهم ترین نیاز زندگی شهروندان در رشد سرسام آور جمعیت شهرنشین امروزی، به عنوان مسیله قابل ارزش و قابل بررسی مطرح می شود که در اکثر تحقیقات مرتبط با این حوزه بیشتر به ابعاد کمی آن ها پرداخته شده است. بی شک بافت های فرسوده فرصت خوبی برای تامین مسکن در شهرها هستند چه مدت تامین مسکن به عنوان اساسی ترین و حساس ترین بخش در برنامه ریزی توسعه اقتصادی و اجتماعی را دارند. این پژوهش سعی در بررسی و ارتقای شاخص های کیفی مسکن به عنوان مسیله مغفول پژوهش های مسکن با استفاده از مفاهیم بازآفرینی شهری پایدار در بافت های فرسوده شهری دارد. در همین راستا این پژوهش از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهره گرفته و روش توصیفی - تحلیلی دارد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، شاخص های کیفی مسکن ، بافت فرسوده ، پایداری ، بازآفرینی پایدار شهری