بررسی تاثیر پودر سنگ آهک جایگزین بخشی از ماسه، پودر دیاتومیت جایگزین بخشی از دوده سیلیسی و ماسه معمولی به جای ماسه سیلیسی در بتن پودری واکنش پذیر و بررسی تاثیرات توام آنها

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 649

فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

CAUCONF01_0217

تاریخ نمایه سازی: 30 شهریور 1397

چکیده مقاله:

حاصل تحقیقاتی که در چند دهه گذشته بر روی انواع جدید از بتن با عملکرد بالا صورت گرفته است بتنی است انعطافپذیر که به بتن پودری واکنشپذیر (Reactive Powder Concrete) یا RPC معروف شده است. این نوع بتن از بتن های فوق توانمند است که در سال 1994 توسط یک شرکت ساختمانی فرانسوی به ثبت رسید، که یکی از آخرین پیشرفتها در زمینه بتن است که بسیاری از ایراداتی که بتن امروزی دارد را رفع میکند. البته از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیست ولی در کاربردهای خاصی بسیار مفید بوده و گران قیمت بودن آن قابل توجیه خواهد بود. در این تحقیق با توجه به مطالعات و آزمایشات قبلی انجام شده در آزمایشگاه بتن دانشگاه شهید مدنی آذربایجان به ساخت نمونه های بتن پودری واکنش پذیر با استفاده از پودر سنگ آهک ، پودر دیاتومیت و ماسه معمولی به همراه پودر کوارتز محلی پرداخته شده است. با توجه به مطالعات قبلی انجام گرفته، درصد بهینه جایگزینی مصالح به ترتیب 20 درصد پودر سنگ آهک به جای ماسه و 25 درصد پودر دیاتومیت به جای دوده سیلیسی و جایگزینی ماسه معمولی گذرنده از الک نمره 2/36 میلیمتر به جای 80 در صد ماسه سیلیسی (به جای کل باقیمانده ماسه سیلیسی) بهعنوان بهترین درصد جایگزینی در طرح مخلوط این نوع بتن بدست آمده و در طرح اختلاط نهایی نمونه های آزمایشگاهی اعمال گردید. قبل از ریختن بتن در قالبها، آزمایش میز جریان برای کنترل کارایی و روانی بتن انجام گرفته و نمونههای بتنی ساخته شده، پس از بیست و چهار ساعت از قالب ها باز گردید و در داخل آب با دمای 23 الی 25 درجه سلسیوس قرار گرفت. مقاومت فشاری، جذب آب حین عمل آوری در عمر های 7، 28 و90 روزه مورد آزمایش قرار گرفته است. نتایج نشانگر این است که با جایگزینی مواد و مصالح فوق الذکر در این طرح اختلاط نهایی بیشترین مقاومت فشاری، در نمونه های با کارایی یکسان، بدست آمده است. همچنین این طرح اختلاط نهایی با افزایش جذب آب حین عمل آوری همراه بوده است.

نویسندگان

جاوید چاخرلو

کارشناس ارشد مهندسی عمران-سازه، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران

بهمن شروانی تبار

عضو هییت علمی گروه مهندسی عمران، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران