الگوهای اثرسنجی و راهکارهای ایمنی جهت کاهش تصادفات عابر پیاده و مانع ثابت

یکی از دلایل اصلی فوت در ایران تصادفات رانندگی میباشد که در این راستا باید راهکارهای مناسبی اندیشیده شود. بهبود ایمنی راه ها مستلزم انجام فعالیت های مستمر، یکپارچه و نظام مند در زمینه های مختلف همچون مدیریت و هماهنگی ایمنی، راهکارهای مهندسی، آموزشی و اعمال قانون میباشد. تصادفات معمولا بر اثر عوامل انسانی، جاده ای و خودرویی رخ میدهد. با توجه به اهمیت و لزوم بررسی عامل انسانی در تصادفات رانندگی، ارایه راهکارهای مناسب جهت مدیریت رفتار رانندگان باید در اولویت مطالعات ایمنی ترافیک قرار گیرد. با وجود تحقیقات مختلفی که به بررسی علل تصادف و راهکارهای کاهش خسارات ناشی از آن پرداخته شده است، اما با توجه به اینکه علل مختلفی در بروز تصادف دخیل میباشد، نیاز به تحقیقات و ارایه راهکارهای نوین در این زمینه احساس میشود . در این پژوهش هدف بررسی دو نوع تصادف وسیله نقلیه با عابر پیاده و وسیله نقلیه با مانع ثابت میباشد که به خصوص در مورد دوم معمولا0 در امار پلیس راه کشور کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در این تحقیق زمان عکس العمل رانندگان در شرایط بدون راهکار و با راهکار مهندسی و همچنین در شرایط قبل و بعد از آموزش مورد بررسی قرار گرفت و سناریوهای مهندسی و آموزشی منتخب معرفی گردید. نتایج نشان داد که بهطور کل تاثیر راهکارهای مهندسی نسبت به راهکارهای آموزشی در بهبود شرایط و کاهش زمان واکنش رانندگان بیشتر بوده است. درخصوص بهبود شرایط محیطی و تناسب منظر جاده با شرایط آن و همچنین خود معرف بودن راه باید برنامه ریزی های مناسبی صورت پذیرد و در اولویت بودجهای قرار گیرند. در بین راهکارهای مهندسی و آموزشی استفاده شده در این تحقیق، محسوس ترین تغییر پس از ارایه راهکار تغییر منظر جاده با 84 درصد و آموزش شرایط مواجه ه با خطر عابر پیاده کودک با 54 درصد کاهش زمان واکنش بوده است.

کلیدواژه ها:

الگوی اثرسنجی ، راهکارهای ایمنی ، راهکارهای مهندسی ، راهکارهای آموزشی ، تصادفات عابر ، تصادفات شی ثابت